Υπό την ώθηση του Benjamin Constant που αντιπαραβάλλει την έννοια της ελευθερίας των αρχαίων προς την ελευθερία των σύγχρονων προς όφελος της δεύτερης, η οποία κατέληξε στον στοχασμό του Isaiah Berlin να αποκαλείται «αρνητική ελευθερία», η ελευθέρια παράδοση απαξιώνει συγκεκριμένες πολιτικές τάσεις που θεωρεί ότι τροφοδοτούνται από μια «ενοχλητική» προσκόλληση σε αξίες της αρχαιότητος, εμφανείς, κατά την άποψη αυτή, κατά την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης. Ο τρόπος αυτός της αντιπαραβολής του αρχαίου με το νέο, ο οποίος και συνδέεται με μια απλουστευμένη αναπαράσταση της κάθε εποχής, είναι κατά μεγάλο μέρος ιδεολογικός και λειτουργεί ως παγίδα. Η «δημοκρατικίζουσα» κριτική του φιλελευθερισμού τροφοδοτεί από μόνη της αναφορές στην αρχαιότητα, μάλλον στη ρωμαϊκή αυτή τη φορά, καταδεικνύει ότι μεταξύ του αρχαίου και του νεωτερικού οι ρόλοι είναι τόσο περισσότερο εναλλάξιμοι όσο περισσότερο ποικίλες είναι, στην πραγματικότητα, και οι ρίζες του αρχαίου είναι, και με τέτοιο τρόπο δε που τις περισσότερες φορές δεν ομολογείται. Πηγή έμπνευσης ή μηχανισμός απώθησης ή αποτίμηση του αρχαίου, εν τούτοις, δεν υπολείπεται της επικαιρότητας κατά τον σύγχρονο πολιτικό διάλογο, και έρχεται να προσθέσει στην αρχαία πραγματικότητα την πολλαπλότητα των αντιλήψεων που ο διάλογος αυτός παρουσιάζει στο πλαίσιο των καθαυτό συγχρόνων προκλήσεων.
