Η έννοια του κοσμικού χώρου δεν αντιστοιχεί σε αυτήν του γεωμετρικού χώρου —καθαρώς διανοητική— ούτε σε αυτήν του ζώντος χώρου — καθαρώς εννοιολογική. Πρόκειται για ένα χώρο ο οποίος υπερβαίνει τα μέτρα του ανθρώπου και τον θέλγει, χωρίς αυτός να είναι σε θέση να τον θεωρήσει, να κινηθεί σ΄ αυτόν ή να μετρήσει τα όριά του. Το υπό συζήτηση θέμα της έννοιας του κοσμικού χώρου είναι αυτό της προέλευσης του αστρικού κόσμου. Το ασύμμετρο μέγεθος του κοσμικού χώρου μας θέτει το ερώτημα: έχει ή δεν έχει δημιουργηθεί; Η μνήμη οδηγείται σε αρχαίες εικόνες κατασκευής κόσμου (κατασκευαστικό πρότυπο), της έκπτωσης της πρώτης αρχής σε πολλαπλότητα που τείνει προς την ύλη (όπως συμβαίνει στη φιλοσοφία του Πλωτίνου). Το χριστιανικό πρότυπο της δημιουργίας ex nihilo δεν είναι πια ικανοποιητικό. Στην πραγματικότητα η δημιουργία δεν μπορεί να νοηθεί παρά ως διαδικασία και όχι ως έκλαμψη, ως εξωτερίκευση του Θεού. Και η πράξη αυτή της Φανέρωσης δείχνει ότι κάθε δημιουργία μπορεί να γίνει νοητή ως σήμα του Θεού, είτε ως άπειρα μικρό είτε ώς άπειρα μεγάλο, όπως είναι ο κοσμικός χώρος.
