Τεκμήρια 1 εώς 2 από 2
- Ψηφιακό τεκμήριο
- Προσωπογραφικό και τοπωνυμικό αρχείο (15ος-19ος αι.)
-
Τύπος γεγονότος:
Άλλο
-
Παραπομπή:
Catalogus codicum manuscriptorum Bibliothecae Mediceae Laurentianae
Σελίδα αναφοράς: 276-276
- Βησσαρίων, Καρδινάλιος
- Υπό Bandinii περιγράφοντος τον υπ. αρ. Plut. LV cod. XIII κώδ. (15 αι.) σημειούται: ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΝ. Praecedit pag. 1b: [epistula] Βησσαρίων Καρδινάλης Ιωάννη τω Αργυροπούλω ευ πράττειν. Ανέγνομεν, α προς τα εν προοιμίοις της υπέρ Πλάτωνος απολογίας ενιστάμενος γέγραφας εθαυμάσαμεν ουν, ότι προς ούτω βραχύ και σαφή λόγον Ελληνικόν ζητούντα κατ΄επιδρομήν και επιτετμημένως, ει ένια των ειδών εισί χωριστά, ή πάντα αχώριστα, και ει χωριστά, πότερον καθ΄αυτά υφεστηκότα, ή εν επινοίαις κείμενα; (άλλως γαρ αν ενήν τα Πορφυρίου προς έπος εκθέσθαι γνώριμα και παισίν όντα) τοσούτον λόγων πλήθος αντέθηκας, ουδέν, ως οίμαι, δέον. άπερ και ως περί μεγίστων δη τον λόγον ποιούμενα, ου διερρήξαμεν αναγνόντες, ως αυτός υπετίθ[η]. και άμα ότι ουδέν αν εγίνετο προύργου διαρραγέντων. και γαρ δη πολλοίς και προ ημών έγνωσται εν ταις δημοσίαις προς τους ακροατάς ομιλίαις. και ταύτα σου πολλάκιας παρενείραντος είτε προς το προκείμενον, είτε και μη ουδέν δει λέγειν. διερρήξαμεν ουν αυτά ουδαμώς. αυτοί δε μηδεμίαν, ως οράς σχολήν άγοντες φιλοσοφείν, φεύγοντες άμα και το ερίζειν και μάτην επιδείκνυσθαι, Θεόδωρον εξετάσαι τους λόγους όσον δύνανται προετρέψαμεν, και κοινή συνδιασκέψασθαι μετά σου, ει τα ημίν ειρημένα ούτ΄επί των όντων, ούτ΄επί των μη όντων αληθεύει, ως φης, και άμα γυμνασίας λογικής ένεκα, και ως ή πεισθήναι, ή μεταπείσαι ημάς, εκείνος μεν ουν το κελευθέν επεποιήμεθα λόγον, δεδιότες μη χαλεπήνης διά το ευόργιστον, και περί πλείονος ποιούμενοι το ευνοϊκόν της δοξοσοφίας, ουδέν της αρχαίας περί σε διαθέσεως ημείψαμεν, ούτω και νυν ευλαβούμεθα πέμψαι σοι τα γεγραμμένα, ουκ ελπίζοντες ομοία ψυχής ηρεμία και σε οίσειν. [η αύτοι] μετρίως τε και προς τον λόγον ου τον λέγοντα ειρημένα και άμα σου άρξοντος. τούτο δε ου δεινόν, ει τις απολογείται κατηγορούμενος μάλλον δε τούτο μεν αναγκαίον, εκείνο δε περιττόν. και μάλισθ΄ότι και μετά πάντας τους άλλους ημίν εκοινώσω, [δεον] προ πάντων ημών, ει απ΄ευνοίας, ως φης, εγεγόνει. το γαρ απ΄ευνοίας και πρώτοις και μόνοις τοις φιλουμένοις κοινούμεθα. η ουν έφαμεν, ου πέμπομέν σοι τα γεγραμμένα, ουτ΄ίσως πέμψομεν, ει μη επαγγέλοιο πρώτον ημών άνευ έριδος και χολής και διιέναι και αντειπείν, ει βούλοιο, και πάσαν της ψυχής απελάσαι μήνιι και θυμόν και χόλον. τούτο δέ φαμεν, ως οίον τε μεν ανθρώπω και μέρος τι παθητικόν ψυχής έχοντι, σοφώ δε άλλως, και διά της ιεράς ηγμένω φιλοσοφίας. Ευ πράττοις.
