Τοποθεσία εις το δυτικόν άκρον του χωρίου Μικρός Βάλτος ερημική και απόκρημνος. Ανέκαθεν εθεωρείτο φοβερός ο τόπος ούτος και επιστεύετο ως κατοικία νεραϊδών, αερικών και δαιμόνων. Πράγματι λόγω του αποτόμου βάθους και του πυκνού δάσους από πεύκα, ο επισκέπτης καταλαμβάνεται από τρόμον και απελπισίαν…

Τοποθεσία εις το δυτικόν άκρον του χωρίου Μικρός Βάλτος ερημική και απόκρημνος. Ανέκαθεν εθεωρείτο φοβερός ο τόπος ούτος και επιστεύετο ως κατοικία νεραϊδών, αερικών και δαιμόνων. Πράγματι λόγω του αποτόμου βάθους και του πυκνού δάσους από πεύκα, ο επισκέπτης καταλαμβάνεται από τρόμον και απελπισίαν…

  1. Τοποθεσία εις το δυτικόν άκρον του χωρίου Μικρός Βάλτος ερημική και απόκρημνος. Ανέκαθεν εθεωρείτο φοβερός ο τόπος ούτος και επιστεύετο ως κατοικία νεραϊδών, αερικών και δαιμόνων. Πράγματι λόγω του αποτόμου βάθους και του πυκνού δάσους από πεύκα, ο επισκέπτης καταλαμβάνεται από τρόμον και απελπισίαν. Το όνομα έλαβε ο τόπος εκ του εξής θρυλουμένου γεγονότος. Επί τα τέλη της Τουρκοκρατίας και ενώ είχεν επιβληθεί η Επανάστασις του 1821, περί το έτος 1831, εις εκ των επιζώντων Τούρκων, αξιωματικός, παρέμεινεν αιχμάλωτος εις το χωριό. Ούτος ηθέλησεν να διαμείνη μονίμως πλέον εις της Ελλάδα και εζήτησε μάλιστα να βαπτισθή και να γίνη Χριστιανός. Οι κάτοικοι του χωριού όμως αγανακτισμένοι και επηρεασμένοι προφανώς από τας απανθρώπους και βαρβάρους ενεργείας και βιαιότητας των κατακτητών, επ' ουδενί εδέχοντο να παραμείνη ο Τούρκος εις Ελληνικόν έδαφος ζωντανός. Προς τούτο απεφάσισαν, όπως όλο το χωριό οδηγήση τούτον (τον Τούρκον) εις τον χώρον της πλέον αποκρήμνου περιοχής (σημείου) και τον εκρήμνησαν εις βάραθρον 200 και πλέον μέτρων. Έκτοτε και μέχρι σήμερον ονομάζεται η περιοχή "Τουρκέζα".
  2. Ψηφιακό τεκμήριο
  3. Παραδόσεις
  4. Ακαθόριστα
  5. ΚΕΕΛ, χφο. 3612, σ. 60-61
  6. 3612
  7. Αρχείο Χειρογράφων
  8. 1972
  9. Βάσει εγκυκλίου
    Εντοπιότητα
  10. Ελληνική - Κοινή ελληνική
  11. Μη προσδιορισμένη
  12. Κάτοικοι του Μικρού Βάλτου Κορινθίας; Τούρκος αξιωματικός
  13. Τουρκέζα (Μικρός Βάλτος)
  14. Μικρός Βάλτος Κορινθίας
  15. Μικρός Βάλτος Κορινθίας
  16. Χριστοδούλου, Δημήτριος
  17. Καπετανοπούλου, Αναστασία [ Φύλο πληροφορητή: Γυναίκα ]
  18. 1831 περίπου
  19. Τουρκέζα
  20. Τέλος Επανάστασης
    Θανάτωση Τούρκου αιχμαλώτου
  21. Ιδιότητα συλλογέα: ιερέαςΥλικό που συλλέχθηκε κατ' εντολή του μητροπολίτη Κορινθίας, ΠαντελεήμονοςΠληροφορήτρια: Καπετανοπούλου, Αναστασία, γιαγιά του συλλογέα.Θα πρέπει να προσεχθεί το σχόλιο του συλλογέα, ότι το γεγονός στο οποίο αναφέρεται η παράδοση, η θανάτωση δηλαδή του Τούρκου στο συγκεκριμένο μέρος, είναι "θρυλούμενο" και όχι επιβεβαιωμένο. Καταγράφει δηλαδή την παράδοση χωρίς να παίρνει σαφή θέση για την ορθότητά της. Η πρώτη παράγραφος, την οποία επίσης έχει προσθέσει ο συλλογέας στο κείμενο της παράδοσης είναι διαφωτιστική για τον τρόπο λειτουργίας της πολιτισμικής μνήμης και βεβαίως για τη δημιουργία τέτοιων παραδόσεων. Το φοβερό και μάλλον απεχθές κατά τη γνώμη και των ντόπιων αυτό γεγονός συνέβη σε έναν τόπο δύσβατο, ο οποίος είχε ήδη συνδεθεί με παραδόσεις για δαιμονικά όντα. Άρα για την κοινότητα αυτό το γεγονός φαντάζει λογικό να τοποθετηθεί εκεί, δηλαδή εντός του κοινοτικού χώρου, αλλά στα όριά του (εντός, αλλά και κατά κάποιο τρόπο εκτός). Για ανάλογα παραδείγματα βλ. Valk και άλλες ανάλογες μελέτες από τον κεντρικό και βόρειο ευρωπαϊκό χώρο. Για τη νότια και νοτιοανατολική Ευρώπη; Για την Ελλάδα; Στο ίδιο συμπέρασμα κατατείνει και το γεγονός ότι η απόφαση και η ευθύνη της εκτέλεσής της δεν αποδίδονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά συλλογικά σε όλο το χωριό. Το γεγονός ότι τα μέλη της κοινότητας διατηρούν αμφίθυμη στάση απέναντι στη θανάτωση του Τούρκου προκύπτει και από την προσπάθεια δικαιολόγησης, ή τουλάχιστον κατανόησης, της πράξης των προγόνων τους: μάλλον ήταν "αγανακτισμένοι και επηρεασμένοι προφανώς από τας απανθρώπους και βαρβάρους ενεργείας και βιαιότητας των κατακτητών". Είναι πάντως γνωστό και από τη βιβλιογραφία αλλά και από άλλες παραδόσεις ότι κάποιοι Τούρκοι παρέμειναν στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος και βαπτίστηκαν χριστιανοί. Εδώ παρατηρούμε την άρνηση από την πλευρά των ντόπιων να τους δεχτούν. Οι σχετικές παραδόσεις από τους Μολάους μαρτυρούν μια αποδοχή, έστω και σιωπηρή (να ελεγχθεί σε ποιο βαθμό). Το γεγονός πάντως ότι από τη μελέτη των σχετικών παραδόσεων προκύπτει σε κάποιο βαθμό η παλέτα αυτών των στάσεων είναι πολύ ενδιαφέρον και για τη στιγμή των γεγονότων (ενδείξεις για το πώς αντιμετωπίστηκαν αυτά τα γεγονότα από τις ελληνικές κοινότητες) αλλά και για το πώς πέρασαν στην πολιτισμική μνήμη (μια λαϊκή από τα κάτω με την έννοια ότι δεν πρόκειται για το επίσημο ιστορικό αφήγημα).