Όταν τ' αδέλφια του Θ. Κολοκοτρώνη, Γιάννης και Γιώργος, τόλμησαν να ληστέψουν τον Πρωτοσύγκελλο του Μοναστηριού στην Τρίπολη, επαναστάτησε η ψυχή του Γέρου. Ένιωσε τις συνέπειες, που θα είχε η κακή αυτή πράξη και έκρινε: Πάμε να φύγουμε, για θα το μάθη ο αγάς και θα πάρει "Παγανιά" τα μέρ…
Όταν τ' αδέλφια του Θ. Κολοκοτρώνη, Γιάννης και Γιώργος, τόλμησαν να ληστέψουν τον Πρωτοσύγκελλο του Μοναστηριού στην Τρίπολη, επαναστάτησε η ψυχή του Γέρου. Ένιωσε τις συνέπειες, που θα είχε η κακή αυτή πράξη και έκρινε: Πάμε να φύγουμε, για θα το μάθη ο αγάς και θα πάρει "Παγανιά" τα μέρ…
Όταν τ' αδέλφια του Θ. Κολοκοτρώνη, Γιάννης και Γιώργος, τόλμησαν να ληστέψουν τον Πρωτοσύγκελλο του Μοναστηριού στην Τρίπολη, επαναστάτησε η ψυχή του Γέρου. Ένιωσε τις συνέπειες, που θα είχε η κακή αυτή πράξη και έκρινε: Πάμε να φύγουμε, για θα το μάθη ο αγάς και θα πάρει "Παγανιά" τα μέρη τούτα, για να μας πιάσει. Η ορμήνεια του δεν έπιασε. Ο Γιάννης σημασία, τόση δα, δεν έδωκε. Ο Θόδωρος στενοχωρήθηκε και παίρνει την απόφαση να διαλύσει το ασκέρι του. Ένα από τα μέλη, που το αποτελούσαν, ήταν και ο Ηλίας Λυμπέρης.
Ο Γέρος του Μωριά με δυο παλληκάρια του, κατέβηκε στη Μεσσηνία. Έφτασε στον Ακρίτα, αντίκρυ στο Βενέτικο. Μοναδικός σκοπός του να περάσει εις τη Ζάκυνθο. Καθώς εδιάβαιναν οι τρεις μέσα από τα χωριά: Σαρατσά-Μπλανέϊκα, κοντά στη Χαραυγή, ακούστηκαν τα λόγια τα βαριά: "Αν γνώριζε ο φίλος μου ο Θανασάς ότι περνώ κοντά 'πο το χωριό του /Σαρατσά/, θα μας έφερνε ψωμί να φάμε στο "Μαράθι". Τα άκουσαν οι κυνηγοί, που φύλαγαν για το λαγό. Αφήκανε το σίγουρο κηνύγι και βρέθηκαν σε λίγο στο χωριό. Είπαν στο Θανασά τα όσα άκουσαν και 'κείνος, που δεν άργησε να μπει στο νόημα, πήρε τροφές και τράβηξε στο μέρος που τ' ορίσαν, για τον Κολοκοτρώνη. Σε λίγο βρέθηκαν μαζί. Μια βάρκα χρειαζόντουσαν για να περάσουν στο Βενέτικο /μικρό νησάκι/. Από κει, θάμπαιναν στο καΐκι, που θα περνούσε, για να τους πάει στης Ζακύνθου το νησί. Ο Θανασάς, αμέσως, έφτασε στην Κορώνη· νάβλωσε τη βάρκα του Κατσάμπουλα, πήρε κι αυτόν κοντά του κι έφτασαν στο Μαράθι. Τρομοκρατήθηκε ο Κατσάμπουλας, όταν αντίκρυσε τ' αρματα' αρματωμένα παλληκάρια και αρνιότανε να προσεγγίσει στην ακτή. Πήρε θέση, τότε ο Γέρος για να του πει: "Βαρκάρη, άκουσε το Θανασά, για θα δεχτείς το βόλι μου". Πειθάρχησε ο φοβισμένος και πλησίασε. Ασπάστηκαν το Θανασά και μπήκανε στη βάρκα, για να τους φέρει στο Βενέτικο. Ο Θανασάς ανέβηκε στον "Πυρκγάκι", για ν' αγναντέψει το φτάσιμο της βάρκας στο σκοπό της και το πέρασμα του καϊκιού. Σαν έφτασε, ανάψανε φωτιά, για σινιάλο στο καΐκι. Ο Κατσάμπουλας από την πρώτη στιγμή μέχρι τον ερχομό του πλεούμενου δεν παρουσίασε φιλικά σημάδια. Κι ο Θοδωράκης, που προδοσία διέκρινε στη ματιά και τη στάση του βαρκάρη, τον εξάπλωσε νεκρό. Βούλιαξε και τη βάρκα του, για να μη μείνουν ίχνη πουθενά. Έτσι, μπήκανε στο καΐκι, που θα τους έφερνε στη Ζάκυνθο. Όταν ξεμάκρυναν, ένιωσε ικανοποίηση ο Θανασάς και πήρε του γυρισμού το μονοπάτι ολόχαρος.
Ο Κολοκοτρώνης, πήρε την είδηση του χαμού των αδελφών του με πόνο. Ξαναπήγαν -λέει- στο Μοναστήρι της Τρομπολιτσάς, για να πάρουν με το ζόρι τρόφιμα από τον Οικονόμο. Ο καλόγερος καμώθηκε, πως δέχτηκε να τους τα δώσει και παρεκάλεσε να κατεβούνε στους ληνούς, που πάταγαν τα σταφύλια, για να μην τους ιδούν· αλλά έφυγε κρυφά και πρόδωσε την παρουσία τους. Και οι Τούρκοι τους εσκότωσαν. Αφιερώσανε έπειτα στη μνήμη τους τούτο το τραγουδάκι:
Να ήταν ο Γιάννης έξυπνος, να είχε ο Γιάννης γνώση
θα 'ρχότανε στη Ζάκυνθου κι αυτός για να γλυτώσει.
Ο Θοδωράκης κάθεται στη Ζάκυνθο στη ράχη,
βάζει τα κυάλια και κοιτά και το Μωριά 'γναντεύει,
βλέπει τη θάλασσα θολή και τα βουνά γεράνια,
βλέπει της Μάνης τα βουνά στα χιόνια πλακωμένα.
Κυττά την Αλωνίσταινα τ' χωριό του Λιμποβίσι,
βλέπει και τα λημέρια του πολύ χορταριασμένα.
Τον παίρνει το παράπονο και άρχισε να κλαίει
και με θερμή παράκληση εις τον Χριστόν να λέει:
Βόηθα Χριστέ και Παναγιά κι αφέντ' Άγιο-Νικόλα
να πάρω την Τρομπολιτσά πουν των αγάδων τώρα!
Το χφο συνέταξαν οι συλλογείς (δάσκαλοι) έπειτα από εγκύκλιο του Θεόδωρου Δούκα, Επιθεωρητή Στοιχειώδους Εκπαιδεύσεως. Να συνεξεταστεί με την παράδοση για τη Μονή Αιμυαλών και τα εκεί γεγονότα. Στον τελευταίο στίχο του τραγουδιού, το οποίο ο συλλογέας παραθέτει μαζί (πιθανό και ως μέρος της παράδοσης) ο Κολοκοτρώνης δεν εύχεται να εκδικηθεί τους μοναχούς, αλλά να καταλάβει την Τρίπολη από τους Τούρκους. Μέσω αυτού του στίχου ένα καθαρά προεπαναστατικό γεγονός συνδέεται με την επερχόμενη Επανάσταση. Σε κάτι ανάλογο παραπέμπει και ο υπέρτιτλος που οι συλλογείς δίνουν σε αυτές τις παραδόσεις: Οι αθάνατοι. Προφανώς αθάνατοι ως ήρωες της Επανάστασης.
Όταν τ' αδέλφια του Θ. Κολοκοτρώνη, Γιάννης και Γιώργος, τόλμησαν να ληστέψουν τον Πρωτοσύγκελλο του Μοναστηριού στην Τρίπολη, επαναστάτησε η ψυχή του Γέρου. Ένιωσε τις συνέπειες, που θα είχε η κακή αυτή πράξη και έκρινε: Πάμε να φύγουμε, για θα το μάθη ο αγάς και θα πάρει "Παγανιά" τα μέρ… - Identifier: 366345
Internal display of the 366345 entity interconnections (Node labels correspond to identifiers)
