Όταν πολιορκούσαν το Παλιοναυαρίνο οι Έλληνες κάμανε μια τρούπα και φύγανε από το πίσω μέρος και αφήσανε μέσα ένα γέρο μόνο. Και αφήσανε και κάτι αγγεία χωματένια που άλλο έκανε το γουρούνι όταν το σφύραγες, άλλο τον κόκκορα, άλλο την κατσίκα, άλλο το μοσκάρι. Καθόταν ο γέρος και σφύραγε πότε το ένα…

Όταν πολιορκούσαν το Παλιοναυαρίνο οι Έλληνες κάμανε μια τρούπα και φύγανε από το πίσω μέρος και αφήσανε μέσα ένα γέρο μόνο. Και αφήσανε και κάτι αγγεία χωματένια που άλλο έκανε το γουρούνι όταν το σφύραγες, άλλο τον κόκκορα, άλλο την κατσίκα, άλλο το μοσκάρι. Καθόταν ο γέρος και σφύραγε πότε το ένα…

  1. Όταν πολιορκούσαν το Παλιοναυαρίνο οι Έλληνες κάμανε μια τρούπα και φύγανε από το πίσω μέρος και αφήσανε μέσα ένα γέρο μόνο. Και αφήσανε και κάτι αγγεία χωματένια που άλλο έκανε το γουρούνι όταν το σφύραγες, άλλο τον κόκκορα, άλλο την κατσίκα, άλλο το μοσκάρι. Καθόταν ο γέρος και σφύραγε πότε το ένα πότε το άλλο, ακούγανε από κάτω οι Τούρκοι κοκκόρια να λαλούνε τ’ ακούγανε τ’ άλλα ζωντανά λέγανε: Τούτοι εδώ είναι ούλοι μέσα κι έχουνε και πράματα και πορεύονται. Βάσταξε αυτό το πράγμα δύο χρόνια. Στα δύο χρόνια απάνω απελπιστήκανε οι Τούρκοι και κάμανε γιουρούσι και μπήκανε στο κάστρο. Μπαίνοντας μέσα, δε βρίσκουνε κανένα μόνο εκείνο το γερούλη. Μωρέ πού ‘ναι οι άλλοι; Τώρα! Είναι και δυο χρόνια φευγάτοι. Και πού ‘ναι τ’ αρνιά τους, πού ‘ναι τα κοκκορόπουλα; […] Σαν είδαν εκείνοι τ’ αγγεία βγάλανε τα σπαθιά τους και τα τσακίσανε ούλα. Μπήκε ύστερα ο πασάς και το ‘μαθε τους έκοψε που τα χαλάσανε.
  2. Ψηφιακό τεκμήριο
  3. Ακαθόριστα
  4. ΚΕΕΛ, χφο. 1378Γ, σ. 9
  5. 1378
  6. Αρχείο Χειρογράφων
  7. 1939
  8. Ταρσούλη, Γεωργία
  9. Εντοπιότητα
    Λαογραφική αποστολή Κ.Ε.Ε.Λ.
  10. Ελληνική - Κοινή ελληνική
  11. Ελληνικά
  12. Μη προσδιορισμένη
  13. Παραδόσεις
  14. Τζαΐζι (Υάμεια) Μεσσηνίας
  15. 1825
  16. Ναυαρίνο
  17. Ιμπραήμ πασάς
    τούρκοι
    Έλληνες
    Γέρος
  18. Παράδοση Παλαιόκαστρου Ναυαρίνου στον Ιμπραήμ
  19. Να ελέγξω από το χφο. τον τόπο καταγραφής και τον τόπο προέλευσης. Οι Τούρκοι πολιορκούν το Παλαιόκαστρο, οι Έλληνες αποχωρούν κρυφά και αφήνουν μέσα ένα γέρο. Ο γέρος επί δύο χρόνια παραπλανεί τους Τούρκους σφυρίζοντας σε αγγεία που έκαναν θορύβους που έμοιαζαν με φωνές ζώων ώστε οι Τούρκοι να νομίζουν πως το κάστρο κατοικείται και πως οι πολιορκημένοι έχουν επάρκεια τροφής. Έπειτα από 2 χρόνια οι Τούρκοι επιτίθενται και καταλαμβάνουν το κάστρο. Βρίσκουν μέσα τον γέρο, καταλαβαίνουν τι είχε συμβεί και σπάζουν οργισμένοι τα αγγεία. Ο πασάς (δεν αναφέρεται το όνομά του αλλά πρόκειται για τον Ιμπραήμ) τους τιμωρεί για αυτή τους την πράξη. Δεν γίνεται ρητή αναφορά στον Ιμπραήμ ούτε σε αληθοφανή γεγονότα. Η φανταστική αυτή ιστορία επιστρατεύεται για να δείξει ότι παρότι το κάστρο τελικά χάθηκε, οι Έλληνες κατάφεραν επί δύο χρόνια να κοροϊδέψουν τους Τούρκους. Έτσι, η γελειοποίηση των νικητών που τελικά πληρώνουν με τη ζωή τους είναι ενός είδους εκδίκηση που μέσω αυτής της φανταστικής ιστορίας οι κάτοικοι του Ναυαρίνου παίρνουν για την ήττα που έχουν υποστεί στον πραγματικό κόσμο. Έχουμε δηλαδή μια μνημονική επανδιαπραγμάτευση και διαχείριση της ήττας.