Θα ήτο δυνατόν να υποστηριχθή ότι η μουσική μίμησις (κατ' επέκτασιν δε και η καλλιτεχνική γενικώς) δεν είναι νοητή παρά Πλωτίνω όστις εν προκειμένω ακολουθεί παλαιοτέραν παράδοσιν, ειμή εν τω πλαισίω ενός συστήματος κινήσεων, ήτοι ως συγκίνησις· ότι καθορίζει, εξασφαλίζει μάλιστα, μιαν μέθεξιν με την φιλοσοφικήν, αλλά και με την μαγικήν, σημασίαν της εννοίας, ως εκ του ότι δημιουργεί διαδικασίαν διττής τινός βιουμένης αναφοράς της ψυχής εις τον αισθητόν κόσμον (του λοιπού λαμβανόμενον κεχωρισμένως ως προς την ύλην, την κανονικώς συνιστώσαν την υπόστασίν του) όσον και εις τον νοητόν κόσμον, ενεργώς ούτω συσχετιζόμενον προς το απείκασμά του· ότι μία αδιάλειπτος συνέχεια σταθεροποιείται ούτω μεταξύ των διαφόρων επιπέδων του πραγματικού χάρις εις το διάμεσον του ανθρωπίνου παράγοντος νοουμένου ως συνεπαγομένου, με την σειράν του, δύο επίπεδα διακεκριμένα : το της καλλιτεχνικής δημιουργίας και το της θεωρήσεως (απολαύσεως) του έργου τέχνης· τέλος, ότι η τέχνη δεν είναι ειμή διαδικασία δυναμένη, από πλειόνων της μιας απόψεων, να συγκριθή προς την μαγείαν, της οποίας τας μεθόδους και τα τεχνάσματα μετέρχεται η ιδία. Η δυναμική αυτή ερμηνεία επιτρέπει όπως υπερβώμεν προβλήματά τινά, τα οποία ήθελον άλλως παραμείνει ανεπίλυτα, και τα οποία, ως εκ τούτου, εμφανίζονται ως απλαί απόψεις μιας συστηματικής διανοήσεως ωργανωμένης ήδη εντός της προπλωτινικής αισθητικής παραδόσεως. Εξεταζομένη υπό την γωνίαν ταύτην η θεωρία της τέχνης προσλαμβάνει παρά Πλωτίνω χροιάν όλως ιδιαιτέραν, δεδομένου ότι τα επίπεδα της καλλιτεχνικής δημιουργίας και της θεωρήσεως εντάσσει εις σύνολον συντεταγμένων συνδεουσών ούτω δια σχέσεως σταθεράς το κοσμικόν προς το μεταφυσικόν επίπεδον, μέσω της ανθρωπίνης ευαισθησίας.
