Ο Αριστοτέλης ξεκινά τα Μετά τα Φυσικά αποκαθιστώντας επί το ορθότερον την αναζήτηση περί των αρχών που εξελίχθηκε από τους προγενέστερους κατά την αναζήτηση των αιτίων. Τα αίτια έπρεπε να αιτιολογήσουν από τη μία τη γένεση των φύσει όντων και από την άλλη τη γνώση μας για τα θέσει όντα. Ο Αριστοτέλης ανακάλυψε την εσώτερη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στις δύο αυτές διαφορετικές αλλά θεμελιώδεις αναγκαιότητες και αναθεώρησε την πλατωνική οντολογία προκειμένου να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που ήγειραν. Ο καρπός αυτής της αναθεώρησης ήταν η σύλληψή του για την ουσία, μία μεταφυσική έννοια με διαφορετικές συνδηλώσεις και διαφορετικά σημαινόμενα που μπορούν να αποδώσουν το πλήρες νόημά της. Το άρθρο αποπειράται να διακρίνει και τις δύο απόψεις, αποδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στην υπογράμμιση της διαλεκτικής μεθόδου, την οποία ο Αριστοτέλης ακολούθησε προκειμένου να διασώσει τα θετικά αποτελέσματα των προγενεστέρων του και να τα ενσωματώσει σε μία νέα ενότητα.
