Αν, από τη μία, φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι κατηγορίες του ταυτού και του ετέρου χρησιμοποιούνται προκειμένου να στοιχειοθετηθούν ο (οι) ορισμός (-οί) της εικόνας, από την άλλη, η χρήση της εικόνας στο πλαίσιο του προσδιορισμού των γενών δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι αναπόσπαστο μέρος της απόδειξης ότι (τουλάχιστον) η εικόνα είναι συνώνυμο του μη όντος· κάτι το όποιο ο διάλογος μεταξύ του Θεαίτητου και του Ελεάτη Ξένου, όσον αφορά σε αυτό το σημείο, καταφάσκει και αρνείται την ίδια στιγμή. Η επίκληση των διαφόρων ειδών εικόνων στο πλαίσιο της εύρεσης ενός ενιαίου ορισμού, οδηγεί στη θεμελίωση της λειτουργίας της εικόνας ως ενός είδους διαφορικού στην επιστήμη των γενών, των επονομαζόμενων «του όντος». Εντούτοις, στη σχέση ταυτότητας-διαφοράς, η εικόνα παίζει έναν ρόλο γνωστικό και ταυτόχρονα οντολογικό: αποτελεί την αφετηρία της σχέσης (της ομοιότητας και του αποκλεισμού των αντιθέτων), την ίδια στιγμή που σχηματοποιεί έναν σωσία του ταυτού, αναπόσπαστο για τον ορισμό του ετέρου. Θα μπορούσαμε, άραγε, να θεωρήσουμε με αφετηρία αυτή τη λειτουργία της εικόνας και του ρόλου της στον προσδιορισμό των γενών, ότι ο Πλάτων χρησιμοποιεί την εικόνα προκειμένου να φανερώσει τις λογικές δομές που συνδέουν ένα έργο με τα μέσα παραγωγής του και, την ίδια στιγμή, με τις ιδέες;
