Δεδομένης της αδυναμίας της τέχνης να εκφράσει προτασιακές κρίσεις, τίθεται το ερώτημα εάν η τέχνη δύναται να διατυπώσει αλήθειες, όπως για παράδειγμα ηθικές ή φιλοσοφικές αλήθειες, με έναν μη προτασιακό λόγο. Μολονότι η τέχνη δεν παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία για τη διατύπωση λογικών επιχειρημάτων, εντούτοις δύναται να μας παρακινήσει να επανεκτιμήσουμε τη γνώση που ήδη κατέχουμε και να προκαλέσει μια περαιτέρω γνωστική έρευνα. Η ίδια η φύση της τέχνης προϋποθέτει την καταλυτική παρουσία αισθητικών στοιχείων τα οποία περιορίζουν τη χρήση προτασιακού λόγου σε σημείο ώστε ένα έργο τέχνης, ασχέτως της οποίας φιλοσοφικής του διάστασης, να θεωρείται μόνον τέχνη και όχι φιλοσοφία. Εντούτοις, ο ρόλος της τέχνης στην απόκτηση γνώσης μέσω της παραγωγικής λειτουργίας της φαντασίας και πέραν της άμεσης αντίληψης είναι ζωτικός· γνώση την οποία μπορούμε να προσεγγίσουμε μέσω του ενστίκτου και του συναισθήματος. Αυτό σηματοδοτεί και μια πιθανή εξέλιξη στην έρευνα για το άγνωστο, το άφατο επέκεινα των λογικά θεμελιωμένων πεποιθήσεών μας.
