Η έκδοση της μελέτης Wahrheit und Methode του H.-G. Gadamer (Tübingen 1960) συνέβαλε καθοριστικά στην «αποκατάσταση της πρακτικής φιλοσοφίας» του Αριστοτέλους, προσδίδοντας της ένα στοιχείο αμφισβήτησης. Ο Gadamer, πράγματι, επηρεασμένος από τον Heidegger, τείνει να ταυτίζει την πρακτική φιλοσοφία του Αριστοτέλους με την «φρόνησιν», αποδίδοντας στην πρώτη τα χαρακτηριστικά που ο Αριστοτέλης απέδιδε στην δεύτερη (ότι είναι αδύνατο να λησμονηθεί, τη γνώση των μέσων, τη σύνδεση με την εμπειρία, την αναγκαιότητα της φιλίας). Στον Αριστοτέλη, αντιθέτως, η πρακτική φιλοσοφία είναι μία φιλοσοφική γνώση η οποία, παρότι είναι προσανατολισμένη στην πράξη, έχει ως αντικείμενο το ύψιστο αγαθό για τον άνθρωπο και προχωρεί με διαλεκτική μέθοδο, ενώ η «φρόνησις» είναι μία διανοητική αρετή, την οποία διαθέτουν κυρίως οι πολιτικοί άνδρες, με μέγιστο πρότυπο τον Περικλή. Η σύγχυση ανάμεσα στην πρακτική φιλοσοφία και στην «φρόνησιν» πιθανώς διευκόλυνε τη γένεση αυτού που αποκαλείται philosophical counseling.
