Αποπειρώμεθα, στο παρόν άρθρο, να διαφωτίσουμε τη σημασία και να εκτιμήσουμε τη νομιμότητα της (τρέχουσας στη δευτερογενή βιβλιογραφία) έννοιας της «πεπτωκυΐας ψυχής». Σε πρώτο χρόνο, εξετάζουμε τον τρόπο με τον οποίον ή «κάθοδος» της ψυχής ανάγεται από τον Πλωτίνο στη διαδικασία της σύγκλισης και στο αιτιακό μοντέλο πού καθορίζει την τελευταία: τη θεωρία των δυνάμεων. Δείχνουμε, στη συνέχεια, τον τρόπο με τον οποίον η απόκλιση της ψυχής μετέχει της σύγκλισης: τον τρόπο, δηλαδή, που η αρχική της απόσταση σε σχέση με τον Νου είναι αυτό που όντως προσδιορίζει την ψυχή ως ψυχή. Με όρους της πραγματείας 6 (IV, 8) των Εννεάδων, αυτό σημαίνει να αντιλαμβανόμαστε τον τρόπο με τον οποίον το εκούσιο εντάσσεται στην αναγκαιότητα, κάτι, δηλαδή, που προϋποθέτει την ανάλυση της αναδιάταξης εκ μέρους του Πλωτίνου των Αριστοτελικών κατηγοριών του εκούσιου και της επιλογής, όπως αυτές ορίζονται στο Γ βιβλίο των Ηθικών Νικομαχείων. Εν τέλει, επιχειρούμε να δείξουμε ότι η πραγματική «κάθοδος» της ψυχής πρέπει να συλλαμβάνεται όχι υπό την αφελή, δραματική μορφή, ή να παρουσιάζεται σαν πτώση στο αισθητό, αλλά υπό την μορφή μιας διαστροφής της συνειδήσεως.
