Ο Martial Guéroult, ο οποίος υπήρξε σπουδαίος ιστορικός της φιλοσοφίας, παρότι δεν φημίζεται για την ενασχόληση του με την αρχαιότητα, ωστόσο αφιέρωσε σειρές παραδόσεων στον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τους Στωικούς· προσέγγισε τη μελέτη των αρχαίων φιλοσόφων υπό μία ιδιαίτερη οπτική, στο έργο του με τίτλο Dianoématique, η ιστορία της ιστορίας της φιλοσοφίας. Σε αυτό ο Guéroult αποδεικνύει ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε ο πρώτος από τους ιστορικούς της φιλοσοφίας, και επιχειρεί μία επισκόπηση των διαφόρων ερμηνειών του ρόλου που είχε αποδώσει ο Αριστοτέλης στις φιλοσοφικές θεωρίες των προκατόχων του, όπως αυτές παρουσιάζονται στις πραγματείες του. Ήταν άραγε ο Αριστοτέλης ένας πρώιμος εκλεκτικιστής; Η μήπως ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζει είναι καθαρά περιστασιακός, σχεδόν σοφιστικός, όπως διατείνεται ο H. Cherniss; Θα εξετάσουμε την πρόταση του Guéroult, σχετικά με τον Αριστοτέλη ως ιστορικό της φιλοσοφίας, προκειμένου να κρίνουμε την εγκυρότητά της. Το βασικό του πλεονέκτημα είναι ότι αποδεικνύει πως, ως προς την πλειονότητα των πιθανών λύσεων ενός προβλήματος, ο Αριστοτέλης δείχνει ότι δεν εξετέθησαν όλες οι πιθανότητες από την ιστορία, και ότι τούτο επιτρέπει να παραμένουν ακόμη κενά εν αναμονή συμπλήρωσης. Πρόκειται για τα κενά που ο Κικέρων θα ονομάσει doctrinae sine patrono. Ήταν, λοιπόν, ο Αριστοτέλης ο μεγαλοφυής επινοητής μιας ιστορίας της φιλοσοφίας που υπήρξε, εν τέλει, πιο πλούσια και από την ίδια τη φιλοσοφία;
