Στο άρθρο αυτό επιχειρείται η κριτική ανακατασκευή της Αριστοτελικής θεωρίας της δικαιοσύνης, καθώς και η ανάδειξη των θεωρητικών ζητημάτων που εγείρει. Ειδικότερα, υποστηρίζεται ότι η Αριστοτελική θεωρία της δικαιοσύνης, όπως αναλύεται στα Ηθικά Νικομάχεια, δεν μπορεί να θεωρείται συνολικά ως μια χρήσιμη θεωρητικά ανάλυση των σύγχρονων φορμαλιστικών δικαιικών σχέσεων. Πιο συγκεκριμένα, υποστηρίζεται ότι η Αριστοτελική θεωρία αντιμετωπίζει προβλήματα συνοχής, αοριστίας και σχετικότητας, που προκύπτουν από την προσπάθειά της να υπερβεί την Πλατωνική θεωρία και να ενσωματώσει τις ιδιαίτερες αξίες που αναπτύσσονται εντός της πόλεως σε μία ενότητα.
Στο πλαίσιο αυτό, ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί την έννοια της «μεσότητος» προκειμένου να καταστήσει τη θεωρία του συνεκτική· ωστόσο, δεν συστηματοποιεί επαρκώς τις έννοιες του «Λόγου» και της «Φρονήσεως», τις οποίες χρησιμοποιεί για να διασαφηνίσει αυτήν τη μεσότητα. Παρότι ο πυρήνας της δικαιικής του θεωρίας αντιμετω-πίζει ζητήματα συνοχής και αοριστίας, η θεωρία τού Αριστοτέλη βρίσκεται μπροστά από την εποχή της σε ζητήματα όπως η «επιείκεια» και η φιλία. Η «επιείκεια» εμφανίζεται ως η πράξη πού διορθώνει τις φορμαλιστικές ιδιότητες του δικαίου, της γενικής ισχύος του νόμου, ενώ η φιλία φαίνεται πώς είναι ανώτερη της δικαιοσύνης και προϋπόθεση εκ των ων ουκ άνευ για μία δίκαιη και ευημερούσα πολιτεία.
