Καθ' όλη τη διάρκεια της Αρχαιότητας η κυρίαρχη κοινωνική αναπαράσταση της άμβλωσης είναι αυτή που προσδίδει στην άμβλωση έναν λειτουργικό χαρακτήρα, αυτόν της εξυπηρέτησης των ιδιοτελών αναγκών της κάθε γυναίκας και της οικογένειάς της. Μέσα σ' ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον με ποιόν τρόπο αντιμετωπίζουν την άμβλωση οι ιατροί της εποχής; Αυτό είναι το ερώτημα που μας απασχολεί στο παρόν άρθρο. Από την ανάγνωση των αρχαίων ιατρικών κειμένων, κυρίως των γυναικολογικών και εμβρυολογικών, προκύπτει ότι, σε αντίθεση προς την εποχή τους, οι ιατροί της αρχαιότητας τοποθετούνται απέναντι στην άμβλωση εστιάζοντας το οπτικό τους πεδίο κατά σχεδόν αποκλειστικό τρόπο στο ζήτημα της επικινδυνότητας της εν λόγω πρακτικής, δηλαδή στις αρνητικές συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει στην υγεία των γυναικών. Προβαίνοντας, λοιπόν, σε μία κατά κύριο λόγο τεχνική ανασυγκρότηση της άποψής τους, αυτό που θα επιχειρήσουμε να δείξουμε είναι: (α) ότι ο προσδιορισμός του χρόνου και του τρόπου εφαρμογής της άμβλωσης αποτελεί για τους ιατρούς της αρχαιότητας ένα ζήτημα που εξαρτάται άμεσα από τα στάδια που διέρχεται η σύλληψη και η κύηση και (β) ότι ο βαθμός επικινδυνότητας της άμβλωσης είναι άμεσα συνυφασμένος με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το έμβρυο σε καθένα από τα στάδια αυτά.
