Το κλειδί της διεπιστημονικότητας έγκειται ακριβώς στην πολιτισμική διάσταση. Η διάσταση αυτή υποστηρίζει και εξηγεί το θεσμικό δίκαιο, το διαπνέει και προβάλλεται με αυτήν ακριβώς την αφετηρία, μέσα στην κοινωνία και μέσα στην ιστορία. Μια «τεχνικιστική» σύλληψη του θεσμικού δικαίου, απομονωτική, μη πολιτισμική και μη διεπιστημονική, μια σύλληψη που θα του απέδιδε αποκλειστικά και μόνο μια διάσταση δεν θα ήταν παρά ένας γρίφος στερούμενος νοήματος, ένας μύθος... αφηγούμενος από έναν ανόητο, χωρίς να μας επιτρέπει να γνωρίζουμε εάν η έννοια αυτή περιέχει ή όχι τον ήχο και την μανία, λογοτεχνικά ή πραγματικά.
Η αναγνώριση του γεγονότος ότι το θεσμικό πεδίο διαπνέεται από έναν πολιτισμό, παραπέμπει σε μια πολυεπίπεδη και πολυποίκιλη σύλληψη του πολιτισμού. Δεν πρόκειται μόνον για τον πολιτισμό της ευρυμάθειας, ή τον ανώτερο πολιτισμό ούτε και για τον λαϊκό πολιτισμό. Στην διευρυμένη αυτή μορφή του πολιτισμού υπεισέρχονται πλέον στοιχεία τα οποία ορισμένοι θα μπορούσαν να θεωρήσουν ως «αντι-πολιτισμικά».
Στο άρθρο αυτό, θα αναθεωρήσουμε το θεσμικό δίκαιο και την ιστορική και επιστημονική του παράδοση προς χάριν της διεπιστημονικότητας, με άλλα λόγια, επίσης προς χάριν του πολιτισμού.
