Το παρόν άρθρο προσδοκά να προσδώσει έναν νέο, ακριβή και συγκεκριμένο ορισμό στην έννοια του «ύφους», ώστε να αποφευχθούν παράλογα συμπεράσματα ή και απλώς γενικά, ενώ ταυτοχρόνως επιθυμεί να την παρουσιάσει αρκετά διευρυμένη ώστε να αιτιολογείται η εφαρμογή της σε διάφορα πεδία. Η ανάλυση έχει ως έναυσμα την θέση που διατυπώθηκε από τον Manfred Frank, του οποίου η περί ύφους αντίληψη οδηγείται εις το να το παρουσιάζει, με τόνους σχεδόν μυστικιστικούς, ως φαινόμενο καθαρά προσωπικό. Εάν ληφθούν υπόψιν κάποιες απόψεις του Wittgenstein και του Habermas επί του θέματος, εύκολα γίνεται αντιληπτός ο τρόπος με τον οποίο είναι δυνατόν να υπερνικηθεί η παράλογη και, στο βάθος, εγω-μονιστική θέση του Frank.
Μεταγενέστερες ενδείξεις προέρχονται από την ανάλυση της στωικής έννοιας της παρέμφασης και από τις σελίδες που ο Goodman αφιερώνει στο «ύφος», στο έργο του Ways of Worldmaking. Αυτού του είδους οι ενδείξεις αποδεικνύουν ότι είναι δυνατόν να χαραχθεί τρίτη οδός ανάμεσα σε μια περιγραφή του ύφους ως προσωπικής και ανεπανάληπτης εκτέλεσης και, ως μιας έντονα υποταγμένης σε κανόνες αντίληψης.
Η πρόταση επαναπροσδιορισμού της έννοιας του «ύφους» που παρουσιάζεται στο παρόν άρθρο εδράζεται στην αναφορά της σημειωτικής από τον Eco (ιδιαιτέρως, στην διατυπωμένη απ΄αυτόν έννοια της «συνδιαλλαγής») και στρέφεται προς την περιγραφή του «ύφους» με όρους μερικής και εκλεπτυσμένης επανασύνταξης ενός ήδη υπάρχοντος κωδικού.
