Το άρθρο αναλύει εν πρώτοις την βασική θεωρητική θέση του Hegel ότι η φιλοσοφία ταυτίζεται με την ιστορία της και την αξιολογεί στο πλαίσιο των συγχρόνων συζητήσεων. Ένα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η εγελιανή ιστορικοποίηση του στοχασμού έχει σε γενικές γραμμές δικαιωθεί. Στη συνέχεια γίνεται σύγκριση του Αριστοτέλη και του Hegel ως ιστορικών της φιλοσοφίας, με δεδομένο ότι το Α των Μεταφυσικών είναι το πρότυπο που ακολουθεί ο τελευταίος στη δική του ανασυγκρότηση της εξέλιξης της φιλοσοφικής σκέψης. Κατόπιν αναλύεται ο τρόπος που ο Hegel διατάσσει τις κυρίες φάσεις της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας, με ιδιαίτερη αναφορά στην τελολογική δυναμική που θεωρεί ότι εμφαίνεται κατά τη διαδοχή τους. Περιγράφεται η ερμηνευτική προσέγγιση του Hegel στο πλατωνικό και το αριστοτελικό σύστημα, αλλά και η προβληματική του πεποίθηση ότι ο νεοπλατωνισμός συνιστά την κορύφωση του αρχαιοελληνικού στοχασμού. Το άρθρο κλείνει με μια συζήτηση της σχέσης φιλοσοφίας και αλήθειας, όπου απορρίπτεται ο δογματισμός και προκρίνεται μια πολυαρχική αντίληψη της φιλοσοφίας ως καλλιέργειας εναλλακτικών νοημάτων.
