Το ακανθώδες ζήτημα της τύχης καθώς και της παρέμβασης του ηγεμονικού μέρους της ψυχής στις επιλογές του ανθρώπου οφείλεται, κατά τους Στωϊκούς, στην αδυναμία του νου να συλλάβει τη θέση της Πρόνοιας, της διαπλοκής των αιτίων καθώς και της λογικής αλληλουχίας και αιτιοκρατικής ένωσης των γεγονότων. Έτσι εξηγείται και η ατέρμων πάλη του ανθρώπου με το πεπρωμένο του κατά την αντιμετώπιση της δουλείας, της ασθένειας, του θανάτου. Πρόκειται για μια διαμάχη άλογη και οφειλόμενη οπωσδήποτε στην ατέλεια μιας ανολοκλήρωτης «σοφίας», που διστάζει μεταξύ της απόλυτης ελευθερίας και του φόβου αντιμετώπισης των γεγονότων. Εκείνο, άρα, που διαφεύγει από τον νου του ανθρώπου, δεν είναι το τυχαίο. Πρόκειται για την λογική διαδοχή (ειρμός) των γεγονότων που λανθάνουν της ανθρώπινης λογικής, η οποία ατελής εισέτι, αρνείται την συγκατάθεση της στη διαδικασία του κοσμικού γίγνεσθαι.
