Εξετάζεται, σε αυτό το κείμενο, η δυαδικότητα της ψυχής στον πλατωνικό Τίμαιο και στην Ανθρωπολογία από πραγματολογικής απόψεως του Κάντ. Στον Πλάτωνα, είτε παρουσιάζεται κάτω από ένα οντολογικό πρίσμα, όπου και εντάσσεται στη δημιουργία του σύμπαντος, είτε κάτω από ένα ψυχολογικό-ανθρωπολογικό, όπου και εντάσσεται στο ανθρώπινο σώμα, διαθέτοντας δε διάφορες λειτουργίες και δυσλειτουργίες. Στον Κάντ, η ψυχή που συντονίζει τις γνωστικές δυνάμεις μπορεί να ειδωθεί ως ένα είδος προέκτασης της οντολογικής πλατωνικής ψυχής. Όσον αφορά την ψυχολογική-ανθρωπολογική ψυχή, παρουσιάζει, υπό την ιδιότητα της αισθητηριακής και λογιστικής δυνάμεως, ορισμένες λειτουργίες και δυσλειτουργίες, τις οποίες ο Πλάτων του Τιμαίου αποδίδει στην ίδια δύναμη. Ταυτοχρόνως, όμως, της αποδίδει και ένα μεγαλύτερο πεδίο, απότοκο της πολλαπλότητας των σχέσεων που πιθανόν διέπουν τις δυνάμεις του γνωρίζειν.
