Η ανάπτυξη της μελέτης μας είναι στραμμένη κυρίως στη σημαντική ανάλυση των όρων του θέματος. Το πρόσωπο μαρτυρεί την ανωτερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Σήμερα οι όροι «πρόσωπο», «άνθρωπος», «λογικό όν», θεωρούνται συνώνυμοι. Υπαινίσσονται το ίδιο οντολογικό θεμέλιο και επιφέρουν τις ίδιες νομικές και φιλοσοφικές συνέπειες. Αλλά το πρόσωπο επιχρίζει ταυτόχρονα το απρόσβλητο της αξιοπρέπειας και τη νομική ικανότητα του ανθρώπου.
Το οντολογικό πρόσωπο έχει την ιδιαίτερή του ιστορία. Η έννοια του προσώπου δεν είναι ταυτόσημη με εκείνη του ανθρώπου. Πρόκειται μάλλον για το απαύγασμα μιας διανοητικής εξέλιξης, η οποία έχει την απαρχή της στον αρχαίο όρο πρόσωπο, δηλωτικό της όψης. Η ελληνική έννοια του προσώπου έχει γνωσιολογικό χαρακτήρα. Φανερώνει μια εξωτερικότητα (εξ ου και η έννοια του προσωπείου), η οποία εκπέμπει σήματα για την αναγνώρισή της. Έτσι το πρόσωπο σημαίνει την ανθρώπινη φύση και την προέλευσή της. Κατ΄ επέκταση το πρόσωπο δηλώνει τον ηθοποιό ή το θεατρικό πρόσωπο ή το πρόσωπο εκείνο που παίζει κάποιον ρόλο. Στην οντολογική υπαρξιακή του χροιά το πρόσωπο υποδηλώνει μονάχα ένα πρόσωπο-δημιουργό, του οποίου ο σπερματικός λόγος αποκαλύπτει την ποιητική τέχνη ενός πνευματικού υλικού: Μια φύση προικισμένη με έναν νου και με μια πρόνοια. Πρόκειται για το πρόσωπο το οποίο είναι συνδεδεμένο με την έννοια της φιλίας. Αντίθετα, στην υπερβατική του διάσταση, το πρόσωπο αναφέρεται στην έννοια του χριστολογικού προσώπου-αγάπη. Κατά την προοπτική αυτή, η ανύψωση του ανθρώπου επιτυγχάνεται με την επιβεβαίωσή του ως προσώπου, το οποίο συνδέεται άμεσα με την χριστιανική τριαδικότητα. Δηλαδή ως λογικού όντος, φτιαγμένο «κατ΄ εικόνα και καθ' ομοίωσιν» με τον Θεό. Αυτή η φιλοσοφία του προσώπου μας βοηθεί να κατανοήσουμε πως περάσαμε από μια οντολογική φιλοσοφία της φύσης (στην Αρχαία Ελλάδα) στην μεταφυσική φιλοσοφία του οντολογικού Προσώπου (στη χριστιανική φιλοσοφία).
