1. Είναι γνωστόν ότι η Οικονομική της Ευημερίας άρχεται από του Fr. Hutcheson και του J. Bentham υποστηρίξαντος «την μεγαλυτέραν ευτυχίαν δια τον μεγαλύτερον αριθμόν ατόμων», αν και περί ευημερίας ωμίλησεν ο Περικλής εις τον «Έπιτάφιον» του, καθώς και ο Αριστοτέλης εις την «Ρητορική» του (Α 5, 1360 b 5 - 30). Μέσω του J. S. Mill, μαθητού του Bentham, όστις διετύπωσεν την ιεραρχίαν των ωφελιμοτήτων και την εξ αυτής κοινωνικήν αρμονίαν, και του Α. Marshall, η Οικονομική της Ευημερίας εσυστηματοποιήθη υπο του Α. C. Pigou (1877-1959), όστις εις το έργον του The Economics of Welfare (1920) φωτογραφίζει το «κράτος ευημερίας», μισόν αιώνα πριν αυτό καταστεί πραγματικότητα.
2. Συμφώνως πρός τον Άγγλον οικονομολόγον η Οικονομική Επιστήμη ναι μεν είναι θεωρητική, αλλά αυτή πρέπει να έχη υπόψιν την πράξιν και να κατευθύνεται υπο πρακτικού ενδιαφέροντος. Δια τούτο και σκοπός είναι η παροχή μέτρων ευνοούντων την ευημερίαν, ήτοι πρακτικών μέτρων. Η μη δικαία διανομή του εισοδήματος δημιουργεί εμπόδια εις την επίτευξιν της ευημερίας. Δια τον λόγον τούτον, συνίσταται η ίδρυσις γεωργικών, πιστωτικών, καταναλωτικών και αστικών συνεταιρισμών προς ανακούφισιν των κατωτέρων εισοδηματικών τάξεων των πόλεων και της υπαίθρου. Η ύπαρξις μονοπωλητών δημιουργεί ωσαύτως εμπόδια εις την επίτευξιν της ευημερίας.
3. Παρομοίας προτάσεις με αυτάς του Pigou προέβαλεν και διετύπωσεν ο Αριστοτέλης εις το Ζ 5 των Πολιτικών, όστις υποδεικνύει συγκεκριμένος προτάσεις δια να ανάκαμψη η πόλις των Αθηνών εκ της οικονομικής υφέσεως, εις την οποίαν έχει περιέλθη. Αι προτάσεις του προσιδιάζουν με τας αντιστοίχους του Pigou, ώστε δικαίως να θεωρείται ως εκ των προδρόμων της Οικονομικής της Ευημερίας.
