Στο Θ΄ κεφάλαιο του έργου του Περί θείων ονομάτων ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης χρησιμοποιεί τις οντολογικές κατηγορίες του πλατωνικού διαλόγου Παρμενίδης. Δεν προβαίνει ωστόσο σε μια τυπική επανάληψη του περιεχομένου τους ούτε σ' ένα φιλοσοφικό σχολιασμό τους, αλλά τις εντάσσει στο θεωρητικό πλαίσιο της χριστιανικής θεολογίας. Δια της ένταξης αυτής επιχειρεί να αναιρέσει τις θεωρίες του νεοπλατωνικού Πρόκλου περί θείων ενάδων και νοητών όντων και να προβάλλει βασικά θεολογικά ζητήματα του Χριστιανισμού. Τις πλατωνικές κατηγορίες χρησιμοποιεί και ο Νικόλαος Μεθώνης στο έργο του Ανάπτυξις της Θεολογικής Στοιχειώσεως Πρόκλου Πλατωνικού Φιλοσόφου για τους ίδιους σχεδόν με τον Διονύσιο λόγους. Προσδίδει λοιπόν ένα σαφώς θεολογικό προσανατολισμό στις κατηγορίες αυτές και απορρίπτει οποιαδήποτε φιλοσοφικής υφής παρουσία τους και εφαρμογή τους. Η κάθε κατηγορία περιγράφει αποκλειστικά μια ειδική όψη του άπειρου πλούτου των εκδηλώσεων της Αγίας Τριάδος. Και στα δύο επομένως χριστιανικά κείμενα η φιλοσοφική ορολογία αποτελεί κυρίως ένα χρηστικό μέσο.
