Στο άρθρο μας εξετάζουμε τις διαδοχικές απόπειρες της χαϊντεγκεριανής ερμηνευτικής φαινομενολογίας να θέσει εκ νέου το πρόβλημα του τόπου, σε διαφοροποίηση, αν όχι σε διάσταση από το ερώτημα του χώρου που κυριαρχεί στη νεωτερική σκέψη από τον Ντεκάρτ και εξής. Παίρνοντας ως σημείο αφετηρίας τα χαϊντεγκεριανά κείμενα και τις πανεπιστημιακές παραδόσεις της δεκαετίας του ΄30 όπου εισάγεται το μοτίβο του «χρονο-χώρου» (Zeit-Raum), επιστρέφουμε στα πρώιμα κείμενα της ερμηνευτικής της γεγονικότητας και το Είναι και χρόνος, για να δείξουμε τόσο τις πρωτότυπες ενοράσεις όσο και τα αδιέξοδα της χαϊντεγκεριανής ανάλυσης. Κεντρική ιδέα της ανάλυσής μας είναι ότι η προσπάθεια εκπόνησης μιας ερμηνευτικής του τόπου είναι διαρκής στον Χάιντεγκερ και γίνεται με διάφορους άξονες είτε στο πλαίσιο της υπαρκτικής αναλυτικής, είτε αργότερα σε αυτά της κριτικής της μεταφυσικής και της ερμηνευτικής προσέγγισης στο φαινόμενο της τέχνης. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στη σύνδεση που φαίνεται να διατρέχει την προβληματική αυτή μεταξύ τόπου και «στιγμής» (Augenblick), μιας και η ιδιότυπη χρονικότητα της «στιγμής» φαίνεται να υπερβαίνει την παραδοσιακή μεταφυσική διχοτόμηση τόπου και χρόνου, επιτρέποντας μια νέα θεώρηση του προβλήματος του τόπου.
