Ότι στα ομηρικά έπη ενυπάρχει μια φιλοσοφία της ζωής μέσα στην κοινωνία και πέραν αυτής, μια φιλοσοφία του ανθρώπου και του προορισμού του, οι Έλληνες της κλασσικής περιόδου το είχαν ακριβώς συνειδητοποιήσει, εφόσον θεωρούσαν τα έπη ως τη σύνοψη μιάς ηθικής και παιδαγωγικής από τις πλέον διαρκείς. Η βαθιά αλήθεια που ανιχνεύεται εδώ είναι ότι η ευθύνη των πράξεων παγιώνεται αιώνια στα βάθη μιάς ανεξάλειπτης μνήμης. Πράξεις και κοινωνική συμπεριφορά συναρθρώνονται στον κανόνα, στον οποίο συναίνεσε ο Σωκράτης: ο θάνατος και η θυσία είναι συμπλήρωμα της αρετής.
Ο Όμηρος, πρώτος μεγάλος πολιτικός στοχαστής —ή, απλά, στοχαστής όλης της ανθρωπότητας— ανοίγει νέες οδούς με ποικίλες κατευθύνσεις. Αξίζει πράγματι να πορευθεί κανείς σ΄ αυτούς τους δρόμους με αφετηριακό σημείο μια θεμελιακή φιλοσοφία της ζωής και του θανάτου.
