Στην εργασία αυτή επιχειρώ ένα συσχετισμό της καρτεσιανής αμφιβολίας με το ερώτημα της φαινομενολογίας για το νόημα. Για την προσέγγιση αυτή είναι αναγκαία η αναφορά στη ριζική αμφιβολία του Descartes και την φαινομενολογική «εποχή» του Husserl.
Αν η καρτεσιανή αμφιβολία μπορεί να εκφρασθεί ως άρνηση, η «εποχή» του Husserl δεν είναι απαραίτητο να εκληφθεί ως άρνηση. Η καρτεσιανή αμφιβολία αμφιβάλλει ακόμα και για την ύπαρξη αυτού του είναι, αυτού του ίδιου του κόσμου, η φαινομενολογική «εποχή» δεν αμφιβάλλει, ερωτά για το νόημα του είναι, του κόσμου, της ύπαρξης.
Η υπερβατική συνείδηση (όπως την κατανονοεί η Φαινομενολογία) αντιτίθεται στον κόσμο, αποτελεί την «αντί-θεση» του υποκειμένου στο αντικείμενο, της νόησης στο νόημα, του υποκειμενισμού στον εμπειρισμό. Η καρτεσιανή ριζική αμφιβολία αποτελεί τη «λογική του cogito» του υποκειμένου προ του κοσμολογικού μυστηρίου.
Descartes
| Στοχασμός
| Αμφιβολία
| Edmund Husserl
| Φαινομενολογία
