Ψυχή παράγεται από το ρ. ψύχω, που σημαίνει «φυσώ, πνέω». Η ιδέα της ψυχής είναι δεμένη με την ιδέα του θανάτου που μετατρέπει σε κρύο πτώμα το σώμα που είχε, όσο ήταν «έμψυχο», τη ζεστασιά του αίματος.
Ο Αριστοτέλης πιστεύει ότι τα αρσενικά ζώα — και ιδιαίτερα ο άντρας — θα ήταν πολύ πιο μακρόβια αν δεν εκσπερμάτωναν πολύ συχνά. Η θεωρία του για τη σχέση ψυχής και σπέρματος, για τη σεξουαλική αναπαραγωγή του ζώου — και ιδιαίτερα του ανθρώπου — τον φέρνει στην ανάγκη να δημιουργήσει το επίθετο «-ψυχικός, -ή, -όν», και τις εκφράσεις «ψυχικόν θερμόν» (η «ψυχική θερμότης») και «ψυχική αρχή». Το πόσο του ήταν απαραίτητος ο όρος «ψυχική αρχή» το δείχνουν τα κείμενα του: ο Αριστοτέλης δεν είχε μια και σταθερή γνώμη για τη σχέση της ψυχικής αρχής του ανθρώπινου σπέρματος με τη νοητική λειτουργία της ψυχής που είναι το μόνο μη φθαρτό στοιχείο της ψυχής του ανθρώπου. Αν δεν είχε κατασκευάσει τον όρο, πως θα μπορούσε να εκθέσει το χωρίς ξεκαθαρισμένη λύση πρόβλημα ;
Το αριστοτελικό νόημα του επιθέτου έχει σε μερικές Επιστολές τού Παύλου η έκφραση «ψυχικός άνθρωπος», συνώνυμη του «σαρκικός άνθρωπος» κι αντίθετη του «πνευματικός άνθρωπος».
