Πολύ σημαντική για τήν έννοια του Είναι στον Παρμενίδη είναι η γνωστή ταύτιση του Είναι με το «νοείν». Μια ταυτότητα πού δεν πρέπει να συγχέεται ούτε με τον ιδεαλισμό ούτε με την απόλυτη ιδεοκρατία (Hegel). Το αληθινό νόημα αυτής τής ταυτότητας μας το δίνει ο ίδιος ο Παρμενίδης, ο όποιος αντιλαμβάνεται το Είναι (Sein) ως παρουσία τής μιας και ενιαίας πραγματικότητας. Προϋπόθεση όμως αυτής τής παρουσίας, τής αποκάλυψης δηλαδή τής πραγματικότητας τού Κόσμου, είναι το Νοείν. Το Είναι δηλαδή αποκαλύπτεται μέσα από το Νοείν, γι΄ αυτό και βρίσκεται σε αναγκαία συνάρτηση με το τώρα, γιατί ή νοητική σύλληψη τής πραγματικότητας δεν μπορεί να είναι ούτε παρελθοντική ούτε μελλοντική. Αυτό είναι το νόημα των λόγων τού Παρμενίδη: «ει γαρ έγένετ΄, ουκ έστι, ούδ΄ ει ποτε μέλλει έσεσθαι» (Fr. 8.20). `Η ταύτιση δηλ. του Είναι με το νοείν δεν σημαίνει τίποτ΄ άλλο παρά τήν εγγύηση τού Νοείν για την ύπαρξη τού Είναι: «λεύσσε δ΄ όμως απεόντα νόω παρεόντα βεβαίως» (Fr. 4). Την αναγκαία αυτή συνάρτηση που υπάρχει ανάμεσα στο Είναι και το Νοείν, και κατά συνέπεια ανάμεσα στην οντολογία και τη γνωσιολογία, έρχεται να επισημάνει πρώτος ο Παρμενίδης. Και αυτό ακριβώς αποτελεί τη μεγάλη του προσφορά.
