- Ψηφιακό τεκμήριο
- Αρχειακό και οπτικο-ακουστικό υλικό ερευνών
- Δουμπιά
- 1495
- Δουμπίων
- Χαλκιδικής
- Χαλκιδικής
- Συκεών (σύμφωνα με τη γνώμη μερικών γερόντων). Πάντως αν αληθεύει πρόκειται για πάρα πολύ παλαιά ονομασία.
- Όχι. Είναι αμιγής ο πληθυσμός.
- Όχι
- Το σημερινό χωριό πολύ παλιά απτελούνταν από τρεις μαχαλάδες (Άγιοι Απόστολοι, Καστέλια, Παλαιοεκκλησιά), οι οποίοι απείχαν αρκετά μεταξύ τους
- Ελληνικά, ανάμεικτα με Μακεδονικά και Χαλκιδικιώτικα
- Μία. Το 1830 τοποθετήθηκε ο θεμέλιος λίθος.
- Στην μητρόπολη. Κοινοτική.
- Ένα
- Το 1847
- Γεωργία, κτηνοτροφία ελεύθερης βοσκής, σηροτροφία, βιοτεχνία οικιακή
- Σιτηρά, καπνός, σταφύλια κυρίως κρασί, καλαμπόκι
- Για το εμπόριο προορίζονταν μόνο ο καπνός, ενώ τα υπόλοιπα για αυτοκατανάλωση
- Καπνός, σιτηρά: το πρώτο προορίζεται όλο για το εμπόριο αλλά και το μεγαλύτερο μέρος από το δεύτερο. Νέες καλλιέργειες που προβάλλουν δειλά δειλά είναι του καλαμποκιού και της αμπέλου.
- Μέχρι το 1821 κεφαλοχώρι ανήκοντας στα Μεδεμοχώρια. Από το 1821 μέχρι 1830 τσιφλίκι και από το 1830 και μετά κεφαλοχώρι της περιοχής.
- Την εποχή που ήταν τσιφλίκι οι κάτοικοι που έμειναν εργάζονταν ως κολλήγοι ή γεραντζήδες όπως τους έλεγαν και τα προϊόντα τα μοιράζονταν μισά - μισά με τον τσιφλικούχο
- Όχι
- Από 20 στρέμματα και πάνω
- 33 οικογένειες
- 30 στρέμματα
- Ναι: αιγοτροφία, χοιροτροφία, βοοτροφία και πιο λίγο προβατοτροφία
- Από το 1965 και μετά
- Υπήρχαν ως ενοικιαστές από άλλες περιοχές. Τρία. Εξακολουθεί να υπάρχει ένα.
- Όχι
- Υπήρχε μόνο οικιακή βιοτεχνία κατασκευής ψαθών και υφαντών
- Σήμερα σταμάτησαν
- Από ότι θυμούνται υπήρχε πάντα κοινοτικό συμβούλιο
- Α) Τη δεκάτη: την πλήρωναν στον Φορατζή σύμφωνα με στοιχεία που συγκέντρωναν οι ζαπιτάδες του. Αυτός πωλούσε όσα συγκέντρωνε και έδινε ενοικιαστήρια στο κράτος, β)φόρος αποστάξεως σταφυλιών στην εφορεία. Τη ρακί δεν μπορούσαν να την πωλήσουν.
- 1)Τζορμπατζήδες (ατοί που είχαν κοπάδια και χωράφια αρκετά), 2)μεσαία τάξη (αυτοί που εργάζονταν στα κτήματά τους και συντηρούνταν), 3)κατώτερη τάξη (φτωχοί), δούλευαν στους πρώτους για να συντηρηθούν
- Ναι. Η εκκλησία χτίσθηκε μ΄ αυτό τον τρόπο
- Ναι υποχρεωτική για όλους τους άνδρες που είχαν ηλικία 20 - 60 ετών. Οι γυναίκες δε συμμετείχαν.
- Του επιβάλλονταν πρόστιμο από το Κοινοτικό Συμβούλιο και τα χρήματα βεβαιώνονταν στο Δημόσιο Ταμείο
- Αλληλοβοηθιόταν κυρίως στο χτίσιμο σπιτιών αλλά και στις γεωργικές εργασίες, όπως στο θέρο, αλώνισμα, τρύγο, φύτευμα καπνού κλπ
- Όποιος έχτιζε καινούργιο σπίτι τον βοηθούσαν κυρίως κουβαλώντας πέτρα και ξύλα
- Αλληλοβοηθιόνταν κυρίως στα υφαντά
- Συνήθως ήταν 8μελής και άνω. Την αποτελούσαν: οι γονείς, ο παππούς και η γιαγιά (γονείς του άνδρα) και κατά μέσο όρο τέσσερα ή και περισσότερα παιδιά.
- Πατέρα - μάνα
- Παππού, παππούκα
- Μπάμπω, μανάκα, γιαγιά, κυραμάνα
- Παππού, παππούλη, παππούκα
- Μπάμπω, μανάκα, γιαγιά
- Συνήθως με το όνομά τους
- Με το όνομά τους και χαϊδευτικά
- Στο όνομά τους ή καρντάση
- Στο όνομά τους ή καρντασίνα
- Όχι
- Όχι
- Μπεμπέ, καρντασίνα
- Λαλά, μπάρμπα, θείο
- Μπόζια, τέτω (ου), θείτσα, θεία, κάκω
- Λαλά, μπάρμπα, θείο - μπόζια, τέτω (ου), θείτσα
- Ανήψι, ανηψούδι ή στο όνομά τους
- Παιδούδι μ΄, μπαρμπουνούδι μ΄- κορτσούδι μ΄
- Για πρωτότοκα όχι. Για υστερότοκα: οψιμούδι, στερνοπαιδούδι, οψιμάδι.
- Μελάδερφα
- Διδμάρκα
- Συμπεθέρους
- Πατέρα
- Μάνα
- Αφέντη, αντράδελφο, αντραδέλφη ή στο όνομά τους
- Γέροντα ή πεθερέ (σπάνια πατέρα)
- Γριούλα, γριά, πεθερά (σπάνια μάνα)
- Κουνιάδο, γυναικάδελφο - κουνιάδα, γυναικαδέλφη
- Γαμπρέ - γαμπρίκα
- Γαμπρέ, γιόκα μου ή στο όνομα
- Γαμπρέ ή στο όνομά του
- Νύφη ή στο όνομά της
- Νύφη ή στο όνομά της
- Γυναίκα, μωρή (σπάνια παλιά στο όνομά της) - κύρη μου, άντρα ή στο όνομά του
- Στο πρώτο έδιναν το όνομα του παππού από τον πατέρα και στο κορίτσι της γιαγιάς από τον πατέρα. Στα υπόλοιπα ονόματα των γερόντων από τη μάνα, ονόματα θείων, ή το άφηναν στην προαίρεση του νονού.
- Οι άνδρες: όργωναν, έφερναν ξύλα, άρμεγαν κλπ. Οι γυναίκες βοηθούσαν στο θέρο, στο σκάλισμα, στον τρύγο και κουβαλούσαν νερό.
- Βοηθούσαν στο θέρο, στον τρύγο, στο σκάλισμα, στη συγκομιδή του καπνού
- Έβραζαν το γάλα και έπηζαν το τυρί
- Η οικιακή βιοτεχνία (υφαντά) ήταν αποκλειστική εργασία των γυναικών
- Το όργωμα, τη σπορά, το κουβάλημα των ξύλων, τη βοσκή των ζώων, το άρμεγμα
- Από ηλικία 8 ετών. Αγόρια: συνήθως τη βοσκή των ζώων. Κορίτσια: συγύρισμα σπιτιού, κουβάλημα νερού.
- Πρώτα έπρεπε να παντρευτούν τα κορίτσια
- Για τις γυναίκες η ηλικία των 18 ετών. Για τους άνδρες η ηλικία των 25 ετών. Πολύ σπάνια η γυναίκα ήταν μεγαλύτερη από τον άνδρα και μόνο σε περίπτωση που διέθετε μεγάλη περιουσία.
- Το πιο σύνηθες να είναι από το ίδιο χωριό. Έπαιρναν όμως και από τα γύρω χωριά και κυρίως από την Αρναία, Παλαιοχώρα και Γεροπλάτανο αλλά μόνο νύφες, ενώ άνδρες έπαιρναν πολύ σπάνια.
- Εάν ήταν το πρώτο παιδί που νυμφεύονταν έμεναν στο πατρικό του γαμπρού και έφευγαν όταν παντρεύονταν το δεύτερο παιδί και πήγαιναν σε καινούριο σπίτι. Αυτό συνεχίζονταν μέχρι που νυμφεύονταν και το μικρότερο αγόρι το οποίο έμενε με τους γονείς
- Συνήθως χωρίζονταν όταν καθένα νυμφεύονταν όπως αναφέρουμε στην παραπάνω ερώτηση 14. Υπήρχε όμως και μια ελάχιστη μειονότητα που ζούσαν όλοι μαζί στο πατρικό τους σπίτι, έτρωγαν μαζί, κοιμόνταν κάτω από την ίδια στέγη και τη διαχείριση και τον καταμερισμό της εργασίας την έκαμνε ο πατέρας τους.
- Την κρατούσαν μέχρι που νυμφεύονταν ενώ τότε την μοίραζαν και συνήθως τη μοίραζε ο ίδιος ο πατέρας
- Ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες και συνήθως όταν νυμφεύονταν
- Συνηθέστερα ο μικρότερος και πολύ σπάνια όποιο παιδί διάλεγαν οι γονείς
- Μόνο στην περίπτωση που δεν είχε αγόρια
- Πολύ σπάνια
- Ανάλογα με το σύζυγο που θα διάλεγε η καθεμιά, δηλαδή αν ο άνδρας ήταν μοναχογιός δεν πήγαινε σώγαμπρος και έτσι έπαιρναν για τη δεύτερη ή την Τρίτη κ.ο.κ.
- Πριν να γίνει ο γάμος έπρεπε ο πεθερός να γράψει το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας στο όνομα του γαμπρού ή το πολύ πολύ στο όνομα και των δύο συζύγων αν τύχαινε ο γαμπρός να είναι ελαστικός (κατά το κοινώς λεγόμενο)
- Πάντοτε ο γαμπρός κρατούσε το δικό του επώνυμο, καθώς και τα παιδιά του
- Σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσαν να παντρευτούν λόγω συγγένειας. Δεν υπήρξε καμιά περίπτωση γάμου μεταξύ πρώτων εξαδέλφων.
- Υπήρχε κώλυμα αλλά υπήρχαν και υπάρχουν περιπτώσεις που παντρεύτηκαν
- Μπορούσαν να παντρευτούν αν δεν υπήρχε κώλυμα κοντινής συγγένειας
- Πολύ σπάνια χώριζαν. Οι πολύ λίγες περιπτώσεις γίνονταν για λόγους τεκνοποιΐας ή για εξωσυζυγικές σχέσεις.
- Ο νονός του γαμπρού πάντα
- Όλα τα παιδιά της οικογένειας είχαν τον ίδιο νονό. Σήμερα βαφτίζει ο νονός που στεφάνωσε το πρώτο ή και το δεύτερο και μετά γίνεται άλλος νονός.
- Συνήθως προτιμούσαν φίλο και πλούσιο
- Απαγορευόταν ο γάμος πάντοτε
- Δεν μπορούσαν σε καμιά περίπτωση να παντρευτούν
- Μόνο στην περίπτωση φιλίας και αγάπης ή αν κάποια καλοσύνη έκαμνε ο ένας στον άλλο
- Θεωρούνταν ως πραγματικοί αδελφοί αλληλοϋποστηρίζονταν, αλληλοβοηθιούνταν. Τα παιδιά τους σε καμιά περίπτωση δεν μπορούσαν να παντρευτούν.
- Συνήθως γίνονταν μόνο οι άνδρες μεταξύ τους, πολύ σπάνια γυναίκα με γυναίκα και ποτέ άνδρας με γυναίκα
- Ναι και κάπως σε μεγάλο βαθμό
- Με προικοσύμφωνο. Δεν είχαν ιδιαίτερη ονομάσια
- Όχι
- Συνήθως θα συνέτασσαν ο πρόεδρος και ο παπάς οι οποίοι και συνυπόγραφαν ως μάρτυρες μαζί με το γαμπρό και τον πεθερό
- Χρήματα έπαιρνε ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του πατέρα της. Κατά μέσο όρο 10.000 - 20.000 δρχ.
- Όχι
- Ναι. Από 5 - 20 στρέμματα κατά μέσο όρο.
- Αμπέλια και ζώα
- Δεν έπαιρναν την ίδια προίκα αλλά ανάλογα με τις αξιώσεις του γαμπρού. Δεν υπήρχε έθιμο που επέτρεπε στη μεγαλύτερη να παίρνει μεγαλύτερο μερίδιο.
- Όχι. Αν οι αξιώσεις του γαμπρού ήταν τέτοιες, τότε προτιμούσε η οικογένεια της νύφης να διαλυθεί ο αρραβώνας.
- Συνήθως η προίκα της μητέρας μεταβιβαζόταν ως προίκα στις κόρες. Αν αποτελούσε μόνο γιους την μοιράζονταν όλοι εξίσου όπως και την πατρική περιουσία.
- Πάντοτε είχαν υποχρέωση να συνεισφέρουν και οι αδελφοί, ανεξάρτητα αν ζούσε ή όχι ο πατέρας
- Στις περισσότερες περιπτώσεις ζητούσε και κληρονομικό μερίδιο
- Επιστρεφόταν η προίκα της στην οικογένειά της
- Όχι
- Συνήθως όταν έφευγαν από το πατρικό τους σπίτι και δημιουργούσαν δικό τους νοικοκυριό. Υπήρχαν όμως και πάρα πολλές περιπτώσεις που μεταβιβάζονταν η περιουσία μετά το θάνατο του πατέρα.
- Όποιος συζούσε με τους γονείς έπαιρνε περισσότερα, δηλαδή έπαιρνε παραπάνω το μερίδιο που κρατούσαν οι γονείς για τον εαυτό τους
- Συνήθως ήταν μικρότερο του μεριδίου των κοριτσιών. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που ένα από τα κορίτσια ή και περισσότερα έπαιρναν ως προίκα μεγαλύτερο μερίδιο ή μοίραζαν την περιουσία εξίσου αν τύχαινε και έπαιρναν ως προίκα μικρότερο μερίδιο.
- Πολύ παλαιότερα γινόταν προφορικά, αλλά από το 1945 - 50 και μετά με διαθήκη
- Αφού χωρίζονταν η περιουσία σε ίσα μερίδια το μοίρασμα γινόταν με λαχνό. Το μοίρασμα γινόταν μεταξύ των αδελφών και παρουσία του πατέρα, αν την μεταβίβαζε πριν τον θάνατό του.
- Συνήθως το 1/4 της περιουσίας έπαιρνε η μητέρα και την υπόλοιπη την μοιράζονταν εξίσου τα αγόρια ή συμμετείχαν και οι αδελφές αν ήθελαν κληρονομικό μερίδιο
- Τα αδέλφια του άνδρα και μόνο σε περίπτωση που εκείνος δεν είχε κάνει διαθήκη αφήνοντας την περιουσία στη γυναίκα του ή όπου εκείνος επιθυμούσε
- Μόνο οι κόρες του
- Μπορούσε να κληρονομήσει τον αδελφό του πατέρα του. Συνέβαινε το ίδιο και με τον αδελφό της μητέρας του εφόσον εκείνος δεν είχε άλλους αδερφούς ή ανήψια από αδελφούς του.
- Μόνο στην περίπτωση που δεν είχε καθόλου παιδιά
- Συνήθως παιδιά αδελφών ή ορφανά
- Του μεταβιβαζόταν ολόκληρη η περιουσία αυτού που το υιοθετούσε