Σείσι

Σείσι

  1. Ψηφιακό τεκμήριο
  2. Αρχειακό και οπτικο-ακουστικό υλικό ερευνών
  3. Σείσι
  4. 1000
  5. Βραχασίου
  6. Μεραμβέλλου
  7. Λασιθίου
  8. Δεν υπάρχει
  9. Όχι
  10. Όχι
  11. Το γλωσσικό ιδίωμα της Ανατολικής Κρήτης ως και σήμερα.
  12. Επτά μέχρι σήμερα. Απο αυτές οι δύο είναι μέσα στο συνοικισμό και οι άλλες είναι έξω. Η πρώτη θεωρείται ο Άγιος Ιωάννης που κτίσθηκε γύρω στη Βυζαντινή εποχή.
  13. Αυτές που είναι εντός του χωριού δεν ήταν οικογενειακές. Οι άλλες σύμφωνα με τις γνώμες των παλαιοτέρων ήταν οικογενειακές.
  14. Δεν υπήρχε ούτε και σήμερα υπάρχει.
  15. Το 1952
  16. Γεωργία, κτηνοτροφεία, αλιεία.
  17. Ελαιόλαδο, αμύγδαλα, χαρούπια, ολίγα κηπουρικά, ολίγα οπωροφόρα.
  18. Αυτοκατανάλωση: Κηπουρικά, οπωροφόρα. Εμπόριο: Ελαιόλαδο, αμύγδαλα, χαρούπια, σταφίδα.
  19. Ελαιόλαδο, μποστανικά (για εμπόριο), ολίγη σταφίδα (σουλτανίνα). Απο τις παλαιές εξακολουθούν η ελαιοκαλλιέργεια. Οι νέες άνοιξαν μετά τη διάνοιξη γεωτρήσεων δηλ πριν απο 20 χρόνια περίπου.
  20. Όχι
  21. Όχι
  22. Πάνω απο εκατό (περίπου)
  23. Παλαιότερα: Περί τους 4-8
  24. 20-40 στρέμματα
  25. Ναι
  26. Απο πολύ παλιά η οικόσιτη κτηνοτροφία ήταν συνηθισμένη, σήμερα περιορισμένη.
  27. Ναι, αλλα με την εύνοια μικρών (περί τα 5 ή 6). Εξακολουθούν 2 ή 3, αλλά πολύ μικρότερα.
  28. Ασχολούντο με την αλιεία αλλά όχι κυρίως. Σήμερα 3 με 4 ασχολούνται κυρίως με την αλιεία.
  29. Όχι
  30. Το Σείσι υπάγεται στην Κοινότητα του Βραχασίου. Σήμερα αντιπροσωπεύεται απο ένα σύμβουλο (Πάρεδρο) που διαμένει στο Σείσι.
  31. Τη δεκάτη (επί της παραγωγής), στο κράτος μέσω ενοικιαστών φόρων
  32. Γενικά δεν χωρίζονταν σε τάξεις (κτηματίες, βοσκοί, εργάτες)
  33. Ναι
  34. Ναι. Απο της ενηλικιώσεως. Γυναίκες όχι. Σε άλλες περιπτώσεις η συμμετοχή ήταν εθελοντική
  35. Με πληρωμή (επί υποχρεωτική συμμετοχής) σε χρήμα των ημερομισθίων που του καθόριζαν.
  36. Ναι. Τρύγος, λιομάζωμα κλπ, όχι όμως σε όλες τις γεωργικές εργασίες.
  37. Κτίσιμο σπιτιών, κατασκευή μαντρών.
  38. Στην υφαντική, στο σπάσιμο αμυγδάλων, στην ελαιοσυλλογή (απο το έδαφος) δηλ του ελαιοκάρπου που έπεφτε στη γη.
  39. Η καθ αυτό οικογένεια: 4-6 (πατέρας, μητέρα, παιδιά). Σε μερικές περιπτώσεις οι γονείς του άνδρα, ή της γυναίκας. Καμιά φορά και άλλα συγγενικά πρόσωπα.
  40. Ο αφέντης μου, ο κύρης μου, τέλος ο πατέρας μου. Η μά ή η μάννα.
  41. Παππού
  42. Λαλά
  43. Παππού
  44. Λαλά
  45. Με το βαπτιστικό τους ή "παιδί μου"
  46. Όπως ο παππούς
  47. Αδερφός, αδέρφι
  48. Παλαιότερα: αμπλά, αργότερα αδερφή
  49. Ήταν σεβαστός στους μικρότερους
  50. Βοηθούσαν όλοι για να παντρευτεί και μάλιστα πρώτη.
  51. Αδερφάκι
  52. Μπάρμπα
  53. Θειά
  54. Όπως παραπάνω, μπάρμπα και θειά
  55. Με το βαπτιστικό τους ή ανήψο.
  56. Γιε μου. Κοπελιά μου ή κόρη μου ή θυγατέρα μου.
  57. Όχι το τελευταίο το έλεγαν στεροβύζι.
  58. Προγόνια
  59. Ατζιμπραγά
  60. Συμπεθέρους
  61. Αφέντη
  62. Μάννα
  63. Κουνιάδο, κουνιάδα
  64. Αφέντη ή πατέρα
  65. Μά ή μάννα
  66. Κουνιάδο, κουνιάδα
  67. Γαμπρέ μου
  68. Γαμπρέ μου
  69. Κουνιάδο, σπάνια γαμπρό.
  70. Κουνιάδα
  71. Κουνιάδα, σπάνια νύφη
  72. Ο σύζυγος: Γυναίκα (Μωρή γυναίκα, που πας;). Η σύζυγος: Ο αφέντης μου, ο άντρας μου.
  73. Συνήθως του παππού απο τον πατέρα. Συνήθως της γιαγιάς απο τη μητέρα. Απο θείους και θείες. Σπάνια συνέβαινε μόνο ύστερα απο συνεννόηση με τους γονείς.
  74. Συμμετείχαν σε όλες τις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες.
  75. Μάζεμα ελιών απο το έδαφος. Μάζεμα αμυγδάλων απο το έδαφος. Μάζεμα χαρουπιών απο το έδαφος. Τρύγος. Καλλιέργεια μικρών κήπων.
  76. Σπάνια έκαναν οι ίδιες τις βόσκισσες. Περιποιούντο την μάνδρα. Βοηθούσαν στο άρμεγμα και στο τυροκομιό. Έξεναν τα μαλλιά και ύφαιναν υφάσματα.
  77. Καμία
  78. Δεν υπήρχαν.
  79. Του ζευγά (αυτός που οργώνει με το αλέτρι που σέρνουν τα ζώα). Του φαμπρικάρη (εγάτης ελαιοτριβείου), του τσαγκάρη, του μυλωνά, του ψάλτη, του κουρέα, του αγωγιάτη, του μαραγκού κ.α
  80. Απο τις μεγαλύτερες τάξεις του Δημοτικού. Τα αγόρια βοηθούσαν τον πατέρα τους συνήθως. Τα κορίτσια βοηθούσαν τις μητέρες του συνήθως. Πολλές φορές τους ανέθεταν και ελαφριές αγροτικές δουλειές.
  81. Ήταν συνηθισμένο να προηγούνται τα κορίτσια αλλά δεν ήταν πάντα απόλυτο.
  82. Για τις γυναίκες μετά τα 17 ή 18 χρόνια. Για τους άνδρες μετά τη θητεία του ως κληρωτού. Επιτρεπτό ήταν, αλλά όχι πολύ συνηθισμένο.
  83. Ναι (συνήθως). Κυρίως απο τα γειτονικά (Μάλλια, Μιλατος, Πατσίδα, Νεάπολη σπάνια απο πιο μακριά)
  84. Συνήθως στο πατρικό της νύφης. Με προοπτική να κάνουν δικό τους. Σπάνια στο πατρικό του γαμπρού. Το καινούριο σπίτι εθεωρείτο προίκα της νύφης.
  85. Όχι
  86. Επί αρκετό χρονικό διάστημα, πολλές φορές και μετά το γάμο τους.
  87. Συνήθως όταν παντεύονταν. Κυρίως οικογενειακές έριδες.
  88. Ακριβής απάντηση δεν υπάρχει. Αν καμιά φορά συνέβαινε αξαρτόταν απο την προτίμηση των γονιών ή απο την οικονομική κατάσταση αυτών (των παιδιών).
  89. Όταν είχε μια κόρη.
  90. Ναι
  91. Σπάνια έπαιρναν. Και τότε για το μεγαλύτερο (χωρίς αυτό να είναι απόλυτο).
  92. Δεν ήταν υποχρεωμένος, αλλά συνήθως γινόταν στην περίπτωση της μιας κόρης (χωρίς αδελφές).
  93. Όχι. Τα παιδιά έπαιρναν το επώνυμο του πατέρα τους.
  94. Μέχρι και δεύτερα εξαδέλφια. Όχι
  95. Ναι (εκκλησιαστικό και παραδοσιακό)
  96. Όχι
  97. Ναι. Κυριότεροι λόγοι ήταν ηθικοί, οικονομικοί, κτηματικές διαφορές κ.α.
  98. Συνήθως ο νονός του γαμπρού ή και στενός συγγενής, χωρίς όμως να αποτελεί αυτό δέσμευση.
  99. Το πρώτο: Συνήθως ο κουμπάρος του ζεύγους. Τα άλλα συγγενείς ή φίλοι. Δεν είχαν όλα τον ίδιο νονό.
  100. Συνήθως συνέβαινε η τελευταία περίπτωση.
  101. Κατά συνήθεια και παράδοση απαγορευόταν.
  102. Όχι. ΓΙ αυτό ο νονός αγοριών δεν γινόταν και νονός κοριτσιών.
  103. Συνήθως σε πολεμικές περιόδους (Τουρκοκρατία).
  104. Αλληλοβοήθεια και αλληλουποστήριξη σε περίπτωση κινδύνου (κυρίως).
  105. Μόνον άνδρες μεταξύ τους
  106. Ναι
  107. Συνήθως προφορικά ο πατέρα της νύφης έτασσε (υποσχοταν) τι θα δώσει προίκα. Αν γινόταν προικοσύμφωνο συντασόταν απο τον παπά και σπάνια απο επίσημο συμβολαιογράφο.
  108. Για τη σύνταξη βλέπε παραπάνω. Υπέγραφαν ο πατέρας της νύφης και μάρτυρες (συνήθως συγγενείς του γαμπρού)
  109. Σπάνια έπαιρνε χρήματα, άναλογα τις οικονομικές καταστάσεις.
  110. Ναι
  111. Συνήθως στο χωριό της νύφης
  112. Ναι, αλλά όχι αμέσως
  113. Ναι, αλλά όχι αμέσως
  114. Σπανιώτατα συνέβαινε αυτό για την πρωτότοκη.
  115. Όχι
  116. Μόνο στις κόρες : Όχι. Στις νύφες της (το σύνηθες)
  117. Υποχρέωση όχι. Συνήθως συνεισέφεραν. Στην περίπτωση θανάτου εθεωρήτο ηθική υποχρέωση.
  118. Ναι, αν προίκα ήταν μικρότερη του κληρονομικού μεριδίου της.
  119. Στον άνδρα της
  120. Όχι. Μερικές φορές έδιναν νομίσματα (λοϊγγια, λουδοβικεια)
  121. Όχι
  122. Σπάνια κατά το γάμο. Συνήθως μετά το θάνατο του πατέρα ή και των δυο γονέων.
  123. Συνήθως έπαιρναν ίσα μερίδια.
  124. Οι περιπτώσεις που τα κορίτσια έπαιρναν μεγαλύτερα μερίδια ήταν σπάνιες. Συνήθως τα μερίδια ήταν ίσα.
  125. Προφορικά: Οι περιπτώσεις διαθήκης ήταν σπάνιες.
  126. Συνέβαινε σπάνια και μόνο σε περίπτωση διαφωνιών. Μεταξύ αδελφών και ελλείψει τούτων μεταξύ εξαδέλφων.
  127. Ίσο με το μερίδιο κάθε παιδιού.
  128. Οι συγγενείς του συζύγου και της γυναίκας του σε οποιαδήποτε περίπτωση εκτός αν δήλωναν οτι δεν θέλουν κληρονομιά.
  129. Οι κορες του.
  130. Ναι κυρίως στην πρώτη περίπτωση.
  131. Μόνο αν δεν είχε καθόλου παιδιά και σπανιώτατα στη β περίπτωση.
  132. Κυρίων αδελφών.
  133. Τα ίδια όπως και τα κανονικά, τα φυσικά τους παιδιά.