- Ψηφιακό τεκμήριο
- Αρχειακό και οπτικο-ακουστικό υλικό ερευνών
- Πυργετός
- 952
- Πυργετού
- Τυρνάβου
- Λάρισας
- Πυργωτός, ως το 1917
- Οχι
- Περίπου 10 οικ. Αρβανιτών και 2 οικ. Μικρασιατών.
- Όχι
- Τη Θεσσαλική με χρήση πολλών Τουρκικών λέξεων, όπως σοφράς, οντάς, τέντζερης, ζερ κ.α.
- Μια (1) η οποία κίτστηκε το 1794, από τον Αλή - πασά.
- Όχι, ανήκε στην ορθόδοξη Ελληνική εκκλησία.
- Ένα (1)
- Περίπου το 1850.
- Η γεωργία, κατά κύριο λόγο, και η κτηνοτροφία.
- Το καλαμπόκι, τα φασόλια, το σιτάρι, το ρεβύθι, τα λαχανικά, τα μποστανικά, τα σταφύλια και η σηροτροφία.
- Από τα προϊόντα που παράγονταν μικρές ποσότητες αυτοκαταναλώνονταν, οι δε υπόλοιπες διατείθονταν στο εμπόριο. Αποκλειστικά για το εμπόριο προορίζονταν οι βόμβυκες (κουκούλια) της σηροτροφίας.
- Σιτάρι, καλαμπόκι, ζαχαρότευτλα, λαχανικά, οπωρικά, ξηροί καρποί, τριφύλλι, ελιές. Από τις νέες καλλιέργειες άρχισαν: τα ζαχαρότευτλα το 1961, τα οπωρικά από το 1952, οι ξηροί καρποί από το 1958, οι ελιές από το 1965.
- Ήταν τσιφλίκι ως το 1911, αρχικά του Αλη - πασά, μετά του Ρεσίτ πασά και κατόπιν του Μεταξά - Χαλικόπουλου - Σκιαδαρέση.
- Πλήρωσαν σε είδος το 1/3 της ετήσιας παραγωγής.
- Ναι. Από το 1911 εως το 1928, που έγινε η διανομή στους κατοίκους.
- Από 50 στρέμματα
- Περίπου 20 οικογένειες, από τις 600.
- Γύρω στα 20 στρέμματα.
- Ναι
- Από το 1960, κυρίως για πάχυνση μοσχαριών.
- Όχι, ούτε υπήρχαν, ούτε υπάρχουν.
- Όχι
- Όχι
- Ναι, την οργάνωση των Δήμων, όπου υπάγονταν πολλά χωριά, τα οποία είχαν πάρεδρο. Το χωριό μας υπάγονταν στο Δήμο Ολύμπου, με έδρα τη Ραψάνη Ολύμπου.
- Στο Ελληνικό Δημόσιο και στην Κοινότητα. Στο Δημόσιο πλήρωναν φόρους για τα προϊόντα που πουλούσαν και στην κοινότητα για τα ζώα που βοσκούσαν, για προσωπική εργασία για ερανική εισφορά.
- Δεν ήταν χωρισμένοι σε τάξεις, ούτε υπήρχε διάκριση μεταξύ τους.
- Ναι, όσες φορές χρειάζονταν.
- Ναι, από 18 ως 60 χρονών. Γυναίκες δεν συμμετείχαν στην εθελοντική εργασία.
- Δεν τον τιμωρούσαν, αλλά τον περιφρονούσαν.
- Ναι, κυρίως στις γεωργικές εργασίες και στις οικοδομικές.
- Ναι, όπως αναφέρουμε και πιο πάνω.
- Όχι, αλλά και μεταξύ των γυναικών υπήρχε αλληλοβοήθεια, κυρίως σε κοινωνικής φύσεως εργασίες, όπως σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες κ.α.
- Περίπου 7 -8 άτομα. Οι γονείς του άντρα, τα αδέλφια του άντρα και τα παιδιά του αντρόγυνου.
- Πατέρα και μάνα ή μαμάκα ή μητέρα.
- Παππού
- Γιαγιά ή Μανιά.
- Παππού
- Γιαγιά ή Μανιά.
- Με το όνομά τους (π.χ. Νίκο, Μαρία)
- Με το όνομά τους (π.χ. Βασίλη, Μολιώ).
- Με το όνομά τους
- Με το όνομά τους
- Όχι
- Οχι
- Με το όνομά τους
- Θείο ή μπάρμπα
- Θείτσα
- Θείο ή μπάρμπα - θείτσα
- Με το όνομά τους
- Παιδί μου Γιώργο - Κορίτσι μ Αγλαϊώ
- Πρώτα ή μεγαλύτερα - σουγγάρια.
- Προγόνια
- Διπλάρκα
- Συμπέθερο - συμπεθέρα
- Αφέντη ή πατέρα
- Μάνα
- Τον αδελφό στο όνομα και την αδελφή κυράτσα.
- Παππού
- Μάκου
- Στο όνομα ή κουνιάδε και κουνιάδα
- Γαμπρέ μου ή γαμπρουλιά μου
- Το ίδιο
- Το ίδιο
- Νυφαδιά
- Νυφαδιά
- Μουρούι, στο όνομα του με το ε, ή αράι.
- Πρώτα έδιναν τα ονόματα των γονιών του άντρα και μετά των γονιών της γυναίκας. Ο νονός είχε το δικαίωμα οπότε ήθελε να δώσει δικό του όνομα (της αρεσκείας του).
- Οι άντρες έκαναν μόνο εξωτερικές δουλειές, ενώ οι γυναίκες έκαναν όλες τις δουλειές και τις εξωτερικές και του σπιτιού, χωρίς πολλά δικαιώματα.
- Σχεδόν όλες και τις πιο σκληρές όπως όργωμα, τρύγο, θέρισμα, αλώνισμα, συλλογή καρπών κ.α.
- Βοσκούσαν τα ζώα, τα άρμεγαν, κτυπούσαν στρούγγα, μάζευαν ζωοτροφές κ.α.
- Καμία
- Δεν υπήρχαν βιοτεχνίες παλαιά στο χωριό.
- Κυρίως τις επαγγελματικές, όπως του χασάπη, του τσαγγάρη, του ράφη, του μεσίτη, του κτίστη, του γανωματή.
- Από τα 12 χρόνια. Τα αγόρια ακολουθούσαν τον πατέρα στις δουλειές του και τα κορίτσια βοηθούσαν τη μητέρα στο νοικοκυριό και αργότερα, μετά τα 15, συμμετείχαν στις αγροτικές δουλειές.
- Έπρεπε πρώτα να παντρευτούν όλα τα κορίτσια της οικογένειας και κατόπιν τα αγόρια με σειρά ηλικίας.
- Για τις γυναίκες μετά τα 16 και για τους άντρες μετά το στρατιωτικό. Σπάνια η γυναίκα ήταν μεγαλύτερη από τον άντρα.
- Ναι, αλλά πολλές φορές ο γαμπρός ή η νύφη ήταν από τα γύρω γειτονικά χωριά. Τους γαμπρούς από τη Ραιμάνη και την Κρανιά και τις νύφες από την Αιγάνη.
- Συνήθως στο πατρικό του γαμπρού, ή σε καινούριο σπίτι που έκτιζε η οικογένεια του γαμπρού.
- Ναι, όπου έβγαινε η μητέρα του γαμπρού (σταυρομάνα) και υποδεχόταν το νιόπαντρο ζευγάρι, αφού τους έβαζε να περάσουν πάνω από ένα σίδερο και υποχρέωνε τη νύφη να κολλήσει στο περβάζι της εξώποτρας του σπτιιού ένα λουκούμι. Ζούσαν εκεί όλοι μαζί, εως ότου δεν τους χωρούσε το σπίτι και τότε χώριζαν, αφού έπαιρνε ο κάθενας το μερτικό του.
- Ναι, όταν ζούσαν μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Όταν χώριζαν, μοίραζαν και την περιουσία.
- Όταν πέθαινε ο πατέρας, αλλά και όταν δεν τους χωρούσε το σπίτι, όπως αναφέρεται και παραπάνω, αλλά και όταν καμιά φορά μάλλωναν, εξ' αιτίας των γυναικών, που παρενέβαιναν.
- Το μικρότερο αγόρι ή κορίτσι αν είχαν μόνο κορίτσια. Τότε έπαιρναν μέσα σώγαμπρο.
- Όταν είχε μόνο κορίτσια.
- Σπάνια. Σώγαμπροι πήγαιναν παιδιά φτωχών και πολυμελών οικογενειών.
- Συνήθως στο μικρότερο. Όχι όμως πάντα.
- Ναι με ιδιόχειρη διαθήκη, που συντάσσονταν στην Κοινότητα με δύο μάρτυρες, αλλά και κληρονομούσε αυτά που κρατούσε ο πεθερός.
- Όχι. Τα παιδιά έπαιρναν το επώνυμο του πατέρα τους (παράδειγμα, ο πεθερός ονομαζόταν: κολλάτος, ο σώγαμπρος: τακούλας, τα παιδιά: τακούλα).
- Όταν ήταν πρώτα εξαδέλφια. Στο χωριό δεν υπήρξε περίπτωση γάμου πρώτων εξαδέλφων.
- Όχι, μπορούσαν να παντρευτούν. Υπήρξαν τέτοιες περιπτώσεις γάμου.
- Όχι, αλλά μπορούσαν να παντρευτούν.
- Όχι, δεν είχαμε περιπτώσεις διαζυγίων.
- Ο νονός του γαμπρού.
- Το πρώτο το βάφτιζε αυτός που στεφάνωνε το ζευγάρι. Τα άλλα τα βάφτιζαν τα άλλα μέλη της οικογένειας. Σπάνια μια οικογένεια άλλαζε νονό.
- Συνήθως ήταν κάποιος συγγενής ή κάποιος επιστήθιος φίλος.
- Απαγορευόταν ο γάμος.
- Ναι, μπορούσαν να παντρευτούν.
- Όταν τους συνέδεε μεγάλη, αδελφική, φιλία.
- Η αλληλοβοήθεια και εξυπηρέτηση.
- Ναι, μόνο άνδρες. Γυναίκα με γυναίκα ή γυναίκα με άνδρα δεν μπορούσαν να γίνουν αδελφοποιτοί.
- Ναι, σε ακίνητη και κινητή περιουσία.
- Προφορικά με παρουσία μαρτύρων, για να μην αθετήσουν το λόγο τους. Προικοσύμφωνα δεν συντάσσονταν.
- Ναι, τα ιδιωτικά συμφωνητικά, που συντάσσονταν από το Γραμματέα της Κοινότητας.
- Κανείς, γιατί δεν συντάσσονταν προικοσύμφωνα.
- 20.000 δρχ.
- Όχι
- Ναι
- Ναι, καθώς και ζώα, όχι όμως καϊκια.
- Όχι. Η προίκα δίνονταν ανάλογα με τις απαιτήσεις του γαμπρού, της περιουσίας του πατέρα, του αριθμού των παιδιών και της ομορφιάς του κοριτσιού.
- Όχι
- Όχι, θεωρούνταν ενιαία περιουσία με τον πατέρα και μοιράζονταν σε όλα τα παιδιά.
- Ναι. Όχι, αλλά και όταν ζούσε ο πατέρας. Βέβαια όταν πέθαινε ο πατέρας, αναλάμβαναν μεγαλύτερες υποχρεώσεις τα αγόρια και ιδιαίτερα ο μεγαλύτερος, που έπαιρνε την θέση του πατέρα.
- Ναι, όταν νόμιζε ότι είχε αδικηθεί στην μοιρασιά. Βασικά εξαρτιόταν από το χαρακτήρα της αν θα ξαναζητούσε μερίδιο.
- Επιστρέφονταν η προίκα στον πατέρα της.
- Όχι
- Ανάλογα με τις περιστάσεις. Κυρίως όταν δημιουργούσαν καινούριο σπιτικό, έπαιρναν ό,τι τους αναλογούσε.
- Μεγαλύτερο μερίδιο έπαιρνε το αγόρι που έμενε μαζί με τους γονείς του, διότι κληρονομούσε και το μερίδιο των γονιών του.
- Ήταν ανάλογο με την περιουσία της οικογένειας. Πάντως τα αγόρια έπαιρναν μικρότερο μερίδιο. Έπαιρναν ό,τι έμενε μετά την προίκιση των κοριτσιών, που σε περιπτώσεις ήταν μεγάλη.
- Προφορικά, σπάνια με διαθήκη.
- Πολλές φορές ναι. Όταν τα παντρεμένα αδέλφια έμεναν όλοι μαζί στο πατρικό σπίτι και αποφάσιζαν να χωρίσουν όλοι μαζί, χώριζαν τότε την περιουσία σε ίσα μέρη και έρριχναν λαχνό.
- Η κανονική αναλογία του μεριδίου που θα έπαιρνε ο σύζυγός της, αν ζούσε. Σπάνια αθετούσαν το λόγο τους και έδιναν μικρότερο μερίδιο στην χήρα.
- Οι συγγενείς του άνδρα της.
- Οι κόρες του.
- Ναι, αλλά όχι όμως και τον αδελφό της μητέρας του.
- Όταν δεν είχαν καθόλου παιδιά ή όταν αυτά που γεννιούνταν τους πέθαιναν.
- Των αδελφών ή άλλων συγγγενών, αλλά και αγνώστων γονέων, από ορφανοτροφεία.
- Τα ίδια με το νόμιμο παιδί.
