Τρυπητή

Τρυπητή

  1. Ψηφιακό τεκμήριο
  2. Αρχειακό και οπτικο-ακουστικό υλικό ερευνών
  3. Τρυπητή
  4. 902
  5. Μήλου
  6. Κυκλάδων
  7. Το χωριό ονομάζεται ανέκαθεν Τρυπητή.
  8. Όχι
  9. Όχι
  10. Όχι
  11. Καθαρή ελληνική γλώσσα με λίγη επίδραση κρητικής διαλέκτου (ίντα, τσι κ.λ.π.)
  12. Υπάρχει μία εκκλησία κτισμένη πριν από περίπου 200 χρόνια.
  13. Όχι. Είναι ενοριακή.
  14. Υπήρχε κοινό νεκροταφείο για 4 χωριά.
  15. Περίπου στα 1890 κοινό για 4 χωριά.
  16. Γεωργικές κατά το πλείστον. Κτηνοτροφικές κατά 10%. Περίφημοι εργάτες μεταλλείων διασπαρμένοι σ' όλη την Ελλάδα. Εργαζόντουσαν επίσης σε μεταλλεία της Μήλου (βαρυτίνη, θειορυχεία κ.λ.π.).
  17. Κριθάρι κατά βάση, λαθούρι, ρεβύθια, μπαμπάκι (για κατασκευή ρούχων) και καρπούζια, σκόρδα, σύκα και κρασιά μαύρα.
  18. Εκτός από το κριθάρι, λίγο λαθούρι, πολλά καρπούζια και σκόρδα που πηγαίνανε για εμπόριο στον Πειραιά, όλα τα είδη γεωργ. Προϊόντων προορίζονταν για αυτοκατανάλωση.
  19. Τα ίδια όπως πάρα πάνω με πρόσθετη την ελαιοκαλλιέργεια, τα κηπευτικά (υπάρχει και 1 θερμοκήπιο), τα εσπεριδοειδή (σε μικρή κλίμακα γιατί το νησί το δέρνουν οι αέρηδες όλο σχεδόν το χρόνο).
  20. Όχι
  21. Όχι, μόνο λίγα μοναστηριακά.
  22. Από 30 στρέμματα και πάνω που δύσκολα βρίσκονταν.
  23. Σήμερα κανένας σχεδόν. Έχουν διανεμηθεί σε κληρονόμους.
  24. 15 με 20 στρέμματα.
  25. Ναι
  26. Από ανέκαθεν
  27. Όχι
  28. Όχι. Μόνο 3-4 οικογένειες.
  29. Όχι
  30. Πριν από τη σύσταση του ελληνικού του ελληνικού κράτους, λειτουργούσαν (επί τουρκοκρατίας ή ενετοκρατίας) οι δημογέροντες.
  31. Φόρους εκτός από τη δεκάτη και ένα είδος κοινοτικού φόρου σε προσωπική εργασία, δεν πλήρωναν οι φτωχοί κάτοικοι.
  32. Κοινωνικές τάξεις υπήρχαν κατά βάση τρεις 1) οι μεγαλοκτηματίες που έβγαζαν και τους γιατρούς, δικηγόρους, φαρμακοποιούς κ.λ.π., 2) οι μικροαστικές τάξεις (έμποροι, μικροτεχνίτες, φαναρτζήδες, μαραγκοί) και οι υπόλοιποι γεωργοί και εργάτες μεταλλωρύχοι.
  33. Όταν βρισκότανε ο κατάλληλος άνθρωπος για να τους συνεγείρει και φιλοτημήσει ναι.
  34. Δεν ήταν υποχρεωτικοί, αλλά όλοι εργαζότανε. Γυναίκες συνήθως όχι.
  35. Όχι
  36. Ναι, ιδίως στο θέρος και τον τρύγο.
  37. Όλο και κάτι βοηθούσαν, τουλάχιστον οι συγκενείς και φίλοι.
  38. Ασφαλώς ναι, ιδίως στο ξεβαβούλισμα (καθάρισμα μπαμπακιού), στις γέννες, στους γάμους και όπου υπήρχε ανάγκη.
  39. Οι γέροι ήταν λιγοστοί στο χωριό, γιατί πέθαιναν από πνευμονοκονίαση ή φυματίωση. Ο πατέρας τους άντρα, μόνο αν χήρευε έμενε με την οικογένεια του γιου του. Μέσος όρος μελών μιας οικογένειας 7-8.
  40. Πατέρα και μάνα
  41. Παππού
  42. Λαλά
  43. Παππού
  44. Λαλά
  45. Αγγόνια
  46. Αγγόνια
  47. Με το μικρό του όνομα
  48. Ομοίως
  49. Υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός σ' αυτόν.
  50. Το ίδιο
  51. Με το μικρό τους όνομα
  52. Μπάρμπα
  53. Θεία ή και τσατσά
  54. Το ίδιο
  55. Ανήψια
  56. Γιε μου και κόρη μου
  57. Όχι. Το τελευταίο (το στερνοπαίδι το λέγανε "φόλιο").
  58. Δίδυμα
  59. Συμπέθερε
  60. Πατέρα
  61. Μητέρα
  62. Κουνιάδοι
  63. Ή με το όνομά του, συνήθως, ή με το "πατέρα".
  64. Ή με το όνομά της ή με το "μητέρα".
  65. Κουνιάδοι
  66. Γαμπρέ ή με το όνομά του
  67. Το ίδιο.
  68. Ο γαμπρός μας.
  69. Νύφη
  70. Νύφη
  71. Γυναίκα. Άντρα.
  72. Πρώτα ονόματα (αρσενικά και θηλυκά) ήταν των γονιών του άντρα, ύστερα της γυναίκας αλλά κάνανε πολλά παιδιά και περισσεύανεονόματα και για το κουμπάρο (νονό) και για άλλους.
  73. Οι άντρες, βοηθούμενοι από τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, καταγίνονταν με τις γεωργικές εργασίες και τις κτηνοτροφικές. Η γυναίκα επι πλέον βοηθούμενη από τις κόρες, φρόντιζε το σπίτι, τα οικιακά ζώα κ.λ.π.
  74. Εκτός από το όργωμα, όλες τις άλλες μαζύ με τον άνδρα και τα παιδιά (αρσενικά και θηλυκά) δηλαδή τσάπισμα, θέρος, σώριασμα, μάζεμα καρπών κ.λ.π.
  75. Οι γυναίκες συνήθως τυροκομούσαν, έπλυναν τα μαλλιά, τα τομάρια για το "σκοτήρι" (τουλουμοτύρι).
  76. Μερικές ήξεραν να μπαλώνουν δίκτυα.
  77. Οι γυναίκες υφαίνανε η κάθε μια στο σπίτι τους, στο αργαλειό, όλα τα χρειαζούμενα για ντύσιμο και σκέπασμα.
  78. Το σκάψιμο στα χωράφια, το χτίσιμο, το μάζεμα ξύλων και κλαδιών για άναμμα φωτιάς.
  79. Τα παιδιά δούλευαν από 10 χρονώ και πάνω. Τα αγόρια έβοσκαν τα πρόβατα και τις κατσίκες, τα γαϊδούρια και έκαναν τα θελήματα (αμπασάδες) του σπιτιού. Τα κορίτσια βοηθούσαν στις σπιτικές δουλειές (μπουγάδα, καθάρισμα, πλύση).
  80. Ο πρώτος, τουλάχιστο από τα αρσενικά παιδιά, έπρεπε να παντρέψει τα κορίτσια και ύστερα να παντρευτεί πολλές φορές σε ηλικία πάνω από 50. Τα άλλα παιδιά παντρευόντουσαν ανάλογα με τη ζήτηση.
  81. Η μέση ηλικία της κοπέλλας για παντρειά ήτανε από 16-20 χρονών. Ο άντρας έπρεπε να κάνει το "τακτικό του" (στρατιωτικό) να δουλέψει στα μεταλλεία ή όπου αλλού, και να κτίσει ένα σπίτι με 3 δωμάτια (κουζινοτραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα, σάλα) και ύστερα να παντρευτεί.
  82. Συνήθως από το ίδιο χωριό. Σε περίπτωση σφοδρού έρωτα, παίρνανε και από άλλο χωριό νύφη.
  83. Σπίτι έπρεπε να φτιάξει ο γαμπρός. Αυτό ήτανε το έθιμο. Αν δεν μπορούσε να φτιάξει καινούριο, βρίσκανε κάποιο συγγενικό, με 1 ή 2 δωμάτια και μένανε προσωρινά, μέχρι να χτίσουνε δικό τους.
  84. Όχι
  85. Σε ελάχιστες περιπτώσεις.
  86. Τα αρσενικά όταν κλείνανε 12 ή 13 χρονών τα πέρνανε στη Σύρα να δουλέψουνε σαν παραγιοί. Τα κορίτσια τα στέρνανε υπηρέτριες στην Αθήνα ή τον Πειραιά. Οι γέροι με τον μεγάλο ή άλλο αδελφό μένανε και καλλιεργούσανε τα χωράφια και τα ξενητεμένα παιδιά στέρνανε λίγα χρήματα.
  87. Τις περισσότερες φορές κανείς. Μερικές φορές η μικρότερη κόρη για να περιποιείται τους γέρους.
  88. Σε πολύ λίγες περιπτώσεις και όταν αυτός ήτανε συνήθως ξένος ή αστράτευτος ακόμα.
  89. Δεν νομίζουμε ότι πήγαιναν.
  90. Όχι
  91. Όχι ουσιαστικό, αλλά πάντοτε το φρόντιζαν. Πάντως γινότανε γάμοι τέτοιοι.
  92. Όχι
  93. Ελάχιστες και κυρίως λόγω μοιχείας.
  94. Ο νονός του γαμπρού.
  95. Διάφοροι.
  96. Όποιος και να ήτανε, αρκεί να ήθελε να κάνει βάφτιση. Προτιμούντανε ο πλούσιος αλλά δεν ήτανε πρόθυμος, εκτός από τους κομματάρχες.
  97. Μάλλον επετρέπετο.
  98. Το απαγόρευε η θρησκεία.
  99. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.
  100. Ασφαλώς, αλλά όχι καταπιεστικώς. Ότι είχε ο πατέρας έδινε της κόρης (χωράφι, εληές, συκιές, αμπέλι κ.λ.π.)
  101. Συνήθως προφορικά και ότι ετάζετο έπρεπε να δοθεί. Ήταν θέμα τιμής. Οι πλούσιοι κάνανε συμβολαιογραφικά προικοσύμφωνα.
  102. Όχι
  103. Οι συμβολαιογράφοι.
  104. Όσα μπορούσε να οικονομήσει η οικογένεια. Όταν ήτανε γεροντοκόρη δίνανε και 50.000-70.000 όταν είχανε αδελφό στην Αμερική.
  105. Συνήθως όχι.
  106. Ναι
  107. Δέντρα ναι, ζώα ναι. Καΐκια όχι.
  108. Συνήθως υπήρχε ισομοιρία.
  109. Όχι
  110. Κατά το μάλλον και ήττον. Σε περίπτωση αγοριών κατά συμφωνία μεταξύ τους ή όποιος φρόντιζε τους γέρους.
  111. Ασφαλώς και είχαν όλοι και ιδίως ο πρωτότοκος.
  112. Στους πλούσιους γινότανε αυτό, αλλά στους χωρικούς δεν έτυχε να γίνει.
  113. Παρέμενε στον άνδρα της
  114. Όχι
  115. Εξαρτάται από τις περιστάσεις. Αν ο γυιός έμελε να ασχοληθεί με τη γεωργία, τότε του δινότανε ανάλογο μερίδιο με το γάμο τους. Συνήθως η διανομή της περιουσίας (και αυτή άτυπη, χωρίς χαρτιά δηλαδή) γινότανε μετά το θάνατο των γονέων.
  116. Ανάλογα με την προσφορά για τη συντήρηση και αποκατάσταση της οικογένειας.
  117. Ήτανε το ίδιο εκτός εάν κάποιος είχε προσφέρει πολλά στην οικογένεια.
  118. Τις περισσότερες φορές προφορικά.
  119. Όχι
  120. Η περιουσία ήταν κοινή για όλους μέχρι να πεθάνει και η μάνα και τη μοιραζόντουσαν όλοι (και η μάνα δηλαδή) ανάλογα.
  121. Τα αδέρφια του άνδρα
  122. Οι κόρες
  123. Αν δεν είχε άλλους πλησιέστερους συγγενείς, ναι. Στη δεύτερη περίπτωση όχι.
  124. Αν δεν είχε καθόλου παιδιά, συνήθως
  125. Συγγενικά.
  126. Ότι και το φυσικό.