- Ψηφιακό τεκμήριο
- Αρχειακό και οπτικο-ακουστικό υλικό ερευνών
- Άσσος Κορινθίας
- 823
- Άσσου
- Κορινθίας
- Κορινθίας
- Το χωριό ονομαζότανε Άσσος όπως και σήμερα. Πήρε το όνομά του από τις αρχαίες "Ασσές" συνοικισμό της αρχαίας Κορίνθου, κειμένου 1,5 χλμ. Νότια της Κοινότητας Άσσου.
- Όχι. Η σύνθεση της κοινωνίας του Άσσου αποτελείται από αυτόχθονες και αρκετούς που έχουν μεταναστεύσει από την ορεινή Κορινθία, την Αρκαδία, την Ήπειρο και άλλα μέρη της Ελλάδας.
- Υπάρχουν 18 οικογένειες. Από τις οποίες 12 Μικρασιάτικες, 4 Βορειοηπειρώτικες, 1 Αρμένικη και 1 Αφρικάνικη.
- Όχι
- Ελληνικά και ελάχιστοι τα Αρβανίτικα ως προερχόμενοι από αρβανιτόφωνες περιοχές.
- Μέχρι το 1928 υπήρχαν 2 εκκλησίες, της Αγ.Παρασκευής και των Παμ.Ταξιαρχών(?). Η πρώτη είχε κτσθεί από το Φίλη Γιουρούκο(οπλαρχηγό) κατά τα χρόνια της Τουρκοκρατίας ημιυπογείως σε σχήμα βασιλικής και η δεύτερη κτίστηκς κατά το 1836-1840 σε ρυθμό βασιλικής επίσης.
- Η πρώτη-της Αγ.Παρασκευής-ανήκε στην οικογένεια του κτήτορα. Η δεύτερη ήταν του χωριού και παραμένει. Αυτή είναι κατεστραμένη από τους σεισμούς του 1928 και έτσι κτίστηκε σ'άλλο χωριό ωραιότατη βυζαντινού ρυθμού, εγκαινιασθείσα το 1982.-
- Ένα των Παμ.Ταξιαρχών. Σήμερα έχει μεταφερθεί στην Αγ.Παρασκευή και ανήκει στην κοινότητα, όπως και η εκκλησία.
- Κατά το 1880 Αρρένων και κατά το 1907 Θηλέων.
- Αγρότες ασχολούμενοι κατά βάση με την καλλιέργεια της σταφίδας-Κορινθιακής και σουλτανίνας-και της ελιάς. Ελάχιστοι καλλιεργούσαν και σιτάρι.
- Η μαύρη σταφίδα(κορινθιακή), η άσπρη(σουλτανίνα) και οι ελιές για το λάδι.
- Για αυτοκατανάλωση προορίζονταν το λάδι και το λίγο σιτάρι, ενώ τα υππόλοιπα, δηλαδή η μαύρη και η ξανθιά σταφίδα προορίζονταν για το εμπόριο.
- Σταφίδα σουλτανίνα, επιτραπέζια σταφύλια(φράουλες, κέρινα κ.ά.), βερύκοκα, πορτοκάλια, λεμόνια, μανταρίνια και ελιές για την παραγωγή λαδιού. Κατά βάση όχι, εκτός μικρές ποσότητες σουλτανίνας. Νέες καλλιέργειες έχουμε τις φράουλες και τις βερυκοκιές που άρχισαν μετά τη δεκαετία του 1950.
- Ήταν τσιφλίκι του Κιαμήλ-Μπέη, πασά της Κορίνθου, που εθεωρείτο ο πλουσιότερος της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας.
- Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας επικρατούσε ό,τι και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Μετά την Επανάσταση που περιήλθαν στους οπλαρχηγούς κλπ. προύχοντες τα χωράφια(κτήματα κατά την εδώ συνήθεια) καλλιεργούντο από εργάτες με επιστάτες για λογαριασμό των ιδιοκτητών.
- Βεβαίως ναι, από το τέλος της Επανάστασης μέχρι το 1856. Μετά διανεμείθηκαν δια κλήρου στους οπλαρχηγούς, διάφορους προύχοντες, στους αγωνιστές και στους ελάχιστους κατοίκους του χωριού.
- Από 50 στρέμματα και άνω
- Περίπου 5
- 10 στρέμματα
- Πριν το 1900 αρκετή. Μέχρι τη δεκαετία του '40 ελάχιστη. Σήμερα καθόλου ή τουλάχιστον καθόλου.
- Η οικόσιτη κτηνοτροφία του χωριού περιορίζεται στην εκτροφή μιας ή δυο γίδες και υπάρχει από παλιά στους μισούς περίπου κατοίκους.
- Όχι
- Όχι
- Όχι
- Όχι
- Το χωριό Άσσος με τους δυο ακόμη συνοικισμούς του ανήκε στον τέως Δήμο Κορινθίων και αναγνωρίστηκε Κοινότητα το 1912 με το Β.Δ. της 31-8-1912 Φ.Ε.Κ. Α 262/1912. Από το 1912 και πριν υπήρχε Επιτροπή νερού αρδεύσεως Επιτροπή Εκκλησιαστική και το 1915 ιδρύεται ο πρώτος συνεταιρισμός πούλησης σταφίδας. Η Κοινότητα αυτοδιοικείται με Κ.Σ. απο το έτος 1914.-
- Α)Φόρος αροτριώντων κτηνών β) Φόρος 10% (δεκάτη) επί των σιτηρών και του ελαιολάδου.
- Δεν υπήρχαν κοινωνικές τάξεις με σαφή γνωρίσματα. Βεβαίως μέχρι και τη δεκαετία του 1940 είχαμε την κοινωνία των κτηματιών με την ανάλογη οικονομική άνεση και την τάξη των εργατών που εργαζόντουσαν στα κτήματα των προηγουμένων με λάχιστη αμοιβή και(ακατανόητο) ήλιο με ήλιο.
- Όλα τα κοινωφελή έργα γινόντουσαν με προσωπική εργασία των κατοίκων χωρίς αμοιβή.
- Η προσωπική εργασία άρχισε οικειοθελώς, για λόγους ηθικής τάξεως όπως λέμε και κατέληξε σε υποχρεωτική. Για τους άνδρες άρχιζε από τα 18 και σταμάταγε στα 60. Ενώ για τις γυναίκες ήταν προαιρετική, όπως και σήμερα.
- Περιφρόνση από τους υπόλοιπους κατοίκους ή επιτίμηση από τους Άρχοντες του τόπου. Αργότερα, όπως και σήμερα, με πρόστιμο που κοστολογείται ανάλογα με την αξία ενός ημερομισθίου.
- Το φαινόμενο της αλληλοβοήθειας υπήρχε και υπάρχει και σήμερα σε επείγουσες γερωγικές εργασίες, όπως της συγκομιδής του βερύκοκου κλπ.
- Το φαινόμενο της αλληλοβοήθειας δεν ίσχυε σε άλλες περιπτώσεις.
- Η αλληλοβοήθεια ήταν και είναι οπωσδήποτε περισσότερο αναπτυγμένη στις γυναίκες σε σπιτίσιες κατά βάση δουλειές, όπως: στο κόψιμο της χυλοπίττας, την παρασκευή γλυκισμάτων κλπ.
- Α)Ο πατέρας του άνδρα(παππούς), β)Η μητέρα του άνδρα(γιαγιά), γ)Ο άνδρας, δ)Η γυναίκα, ε)Τα παιδιά, στ)Ο αδελφός ή αδελφή του άνδρα κ.ά. Συνήθως από 6 μέλη και άνω. Δηλαδή οι οικογένειες ήταν πολυμελείς.
- Πατέρα-μάνα
- Παππού ή Παππούλη
- Γιαγιά ή Κυρούλα
- Παππού ή Παππούλη
- Γιαγιά ή Κυρούλα
- Με το όνομά τους
- Με το όνομά τους
- Με το όνομά τους
- Με το όνομά τους
- Όχι
- Όχι
- Με το όνομά τους
- Θείο ή μπάρμπα
- Θεία ή θειά
- Θείο ή μπάρμπα, θεία ή θειά
- Με το όνομά τους
- Με το όνομά τους ή παιδί το αγόρι και κορίτσι την κόρη
- ΌΧΙ
- Προγόνια
- Μπινιάρια
- Συμπέθερε-συμπεθέρα
- Πατέρα
- Μάνα
- Με το όνομά τους ή κουνιάδε ή κουνιάδα
- Πατέρα ή γέρο
- Μάνα ή γριά
- Με το όνομά τους ή κουνιάδο-κουνιάδα
- Με το όνομά του ή γαμπρέ
- Με το όνομά του ή γαμπρέ
- Με το όνομά του ή γαμπρέ
- Με το όνομά της ή νύφη
- Με το όνομά της ή νύφη
- Με το όνομά τους
- Το όνομα του παππού ή της γιαγιάς στα πρωτότοκα. Στα υπόλοιπα εδινόταν από το νονό.
- Ο άνδρας(αγρότης) ασχολείτο κατά βάση με την καλλιέργεια των κτημάτων. Η γυναικα εκτός από τις δουλειές του σπιτιού φρόντιζε τα οικόσιτα ζώα, βοηθούσε στον ξέφυλλο, στον τρύγο, στο άπλωμα της σταφίδας, στο μάζεμα του ελαιοκάρπου και σε πολλές άλλες γεωργικές δουλειές. Δηλαδή μπορούμε να ειπούμε ότι δούλευε διπλά, όπως και σήμερα ακόμη.-
- Όπως είπαμε στο προηγούμενο ερώτημα οι γυναίκες έκαναν όλες ή σχεδόν όλες τις αγροτικές δουλειές πλην τυο κλαδέματος των αμπελιών και του ραντίσματος. Δηλ. α)ξέφυλλο, β)τρύγο, γ)άπλωμα της σταφίδας για ξήρανση, δ) σκάλισμα, ε)μάζεμα ελιάς, στ) μάζεμα κλημάτων κ.ά.π.
- Δεν υπήρχε στο κοντινό παρελθόν κτηνοτροφία. Πριν το 1900 που υπήρχαν κτηνοτροφικές μονάδες βπηθούσε η γυναίκα στο άρμεγμα, στην παρασκευή του τυριού κλπ.
- Δεν υπήρχε αλιεία στο χωριό
- Δεν υπήρχαν βιοτεχνίες
- Το κλάδεμα της σταφίδας, το ράντισμα και το σκάψιμο.
- Από τη σχολική ηλικία του Δημοτικού. Στ'αγόρια τη φροντίδα των υποζυγίων και τη μεταφορά των αγροτικών προϊόντων με τα υποζύγια. Και στα κορίτσια το μάζεμα των κλημάτων, το καθάρισμα της σταφίδας κ.ά.
- Πρώτα παντρευόντουσαν τα κορίτσια και έπειτα τα αγόρια της οικογένειας.
- Από τα 20 και πάνω οι γυναίκες και από τα 28 και μετά οι άνδρες. Δεν ήταν επιτρεπτό η γυναίκα να είναι μεγαλύτερη του άνδρα κατά κανόνα.
- Η συνήθεια ήταν ο γαμπρός και η νύφη να είναι από το ίδιο χωριό. Σ'ορισμένες περιπτώσεις γινόντουσαν γάμοι που οι γαμπροί ήταν από γειτονικά χωριά(Ζευγολατειό, Περιγιάλι), όπως και νύφες
- Στο πατρικό σπίτι του γαμπρού.
- Βεβαίως συνέβαινε όλα τα αγόρια, όταν παντρεύονταν, να φέρνουν τις γυναίκες τους στο πατρικό τους σπίτι. Ζούσαν όλοι μαζί, εργάζονταν, έτρωγαν μαζί και κοιμόνταν κάτω από την ίδια στέγη.
- Ναι
- Όταν γινόντουσαν πολλοί και δεν τους χωρούσε το σπίτι. Συνήθως διαφωνία συνυφάδων ή νυφάδων και πεθεράς.
- Ο μεγαλύτερος γιός
- Όταν δεν είχε αγόρι.
- Όχι
- Συνήθως για τη μικρότερη
- Συνέαβινε, αλλά σπάνια, ο πεθερός να γράψει στο όνομα του γαμπρού μέρος της περιουσίας του.
- Ο γαμπρός δεν έπαιρνε το επώνυμο του πεθερού διατηρούσε το δικό του και τα παιδιά του έπαιρναν το δικό του επίθετο.
- Όταν ήταν πρώτα ή δεύτερα εξαδέλφια ή ήταν πνευματικά αδέρφια, δηλαδή βαφτισμένα από τον ίδιο νονό. Ακόμη κι όταν οι γονείς τους συνδεόντουσαν με πνευματική συγγένεια(κουμπαριά). Εξαδέλφια πρώτα δεν παντρεύτηκαν ποτέ στον Άσσο.
- Υπήρχε κώλυμα
- Μπορούσαν να παντρευτούν. Δεν υπήρχε κώλυμα.
- Όχι
- Ο νονός του γαμπρού
- Το πρώτο το βάφτιζε ο νονός του γαμπρού. Τα υπόλοιπα παιδιά διάφοροι. Δεν υπήρχε το έθιμο τα παιδιά μιας οικογένειας να έχουν τον ίδιο νονό.
- Ανάλογα. Κατά κανόνα προτιμούσαν για κουμπάρο το φίλο.
- Απαγορευόταν
- Όχι. Υπήρχε κώλυμα στα πνευματικά αδέρφια όπως είπαμε και στο ερώτημα 24.
- Δεν επικρατούσε το έθιμο αυτό.
- Υπήρχε
- Με προικοσύμφωνα, που δεν είχαν άλλη ονομασία και σπάνια προφορικά
- Τα συμβόλαια τα συντασσόμενα από αρμόδιο συμβολαιογράφο.
- Ο συμβολαιογ΄ραφος ή κάποιος εγράμματος με την υπογραφή του πεθερού και του γαμπρού με δύο μάρτυρες.
- Ναι χρήματα και ανάλογα με τη δυνατότητα του πεθερού
- Σπάνια
- Στο χωριό ή σε πόλη και κατά προτίμηση στην Αθήνα
- Ναι
- Δέντρα(ελιές)
- Την ίδια προίκα έπαιρναν όλα τα κορίτσια. Δεν υπήρχε το έθιμο να δίνεται στην πρωτότοκη μεγαλύτερο μερίδιο.
- Όχι
- Κατά κανόνα η προίκα της μητέρας σπίτι ή χτήματα μεταβιβαζόταν ως προίκα στις κόρες της. Αν η μητέρα είχε γιούς μοιραζόταν εξίσου σ'όλους.
- Τα αδέλφια πρόσφεραν προίκα στις αδελφές μόνον από καλή θέληση. Κι αυτό σπάνια.
- Όχι
- Παρέμενε στον άνδρα της.
- Όχι
- Μπορούσε
- Ανάλογα με τις περιστάσεις. Κατά κανόνα όμως μετά το θάνατο του πατέρα
- Όλα τα αγόρια κληρονομούσαν ίσα μερίδια.
- Ανάλογα.
- Προφορικά
- Γινόταν με λαχνό στις περιπτώσεις που οι γονείς δεν είχαν κάνει τη διανομή της περιουσίας πριν από το θάνατό τους
- Το 1/4
- Τα αδέλφια του αποθανόντος
- Οι κόρες του.
- Μπορούσε το παιδί να κληρονομήσει τον αδελφό του πατέρα του και σπάνια τον αδελφό της μητέρας του.
- Όταν δεν είχε καθόλου παιδιά
- Παιδιά αδελφών κι ακολουθούσαν οι λοιπές περιπτώσεις
- Να είναι γενικός κληρονόμος των θετών γονέων.
