- Ψηφιακό τεκμήριο
- Αρχειακό και οπτικο-ακουστικό υλικό ερευνών
- Σύμη.
- 373
- Σύμης
- Ρόδου
- Δωδεκανήσου
- Το όνομα Σύμη είανι από τα ονόματα εκείνα που προέρχονται από την προελληνική περίοδο. Άλλα ονόματα του νησιού είναι: Μεταποντίς και Αίγλη.
- Όχι
- Όχι
- Όχι
- Η Σύμη ανήκει στην ομάδα των νήσων του δωδεκανησιακού συμπλέγματος. Το γλωσσικό ιδίωμα της Σύμης καθώς και των άλλων νησιών του ιδίου συμπλέγματος ανήκει σε ευρύτερη διαλεκτική ζώνη, που ο μεν Χατζιδάκης ονομάζει νότια τα ιδιώματά της, ο δε Τριανταφυλλίδης νοτιοανατολικά.
- Δεκατρείς ενοριακοί ναοί στην πόλη, δύο ιστορικές Μονές, του Πανορμίτη και του Ρουκουνιώτη και περισσότερα από εκατό μονύδια, εξωκκλησία και παρακκλήσια κοσμούν την πόλη, τα βουνά, και τις παραλίες του νησιού. Η πρώτη εκκλησία κτίστηκε γύρω στα 1822.
- Οι εκκλησίες κτίζονταν με δωρεές των κατοίκων του νησιού και συγκεκριμένα των ενοριτών κάθε εκκλησίας. Έτσι κτίστηκαν οι δεκατρείς εκκλησίες, που αποτελούσαν τις δεκατρείς ενορίες. Αντίθετα τα μονύδρια, τα εξωκκλήσια και τα τα παρεκκλήσια κτίζονταν κυρίως από οικογένειες, που επιστατούσαν κατά το κτίσιμό τους. Έτσι οι οικογένειες αυτές διατήρησαν από τότε την επίβλεψη και την φροντίδα για τη συντήρησή τους.
- Δύο. Ένα στην πάνω πόλη και ένα άλλο στην κάτω πόλη.
- Στα μέσα περίπου του 18ου αιώνα (1765) ιδρύθηκε και λειτούργησε στη Σύμη η Σχολής της Αγίας Μαρίνας με πρόγραμμα μαθημάτων ευθυγραμμισμένο με το πρόγραμμα των πιο φημισμένων Σχολών του υπόδουλου Γένους της εποχής εκείνης
- Το ορεινό του εδάφους είχε στρέψει την προσοχή των κατοίκων από τα παλιά στη θάλασσα και έτσι η ναυτιλία, η σπογγαλιεία, η ναυπηγική και το εμπόριο ήταν πάντα οι κυριώτερες ασχολίες των κατοίκων του νησιού. Οι γεωργικές εργασίες σε ορισμένα τμήματα καλλιεργήσιμα μαζί με τις κτηνοτροφικές εργασίες απασχολούσαν ελάχιστες οικογένειες.
- Τα λίγα σιτηρα, τα λίγα σύκα και τα φραγκόσυκα και μερικά λαχανικά που καλλιεργούντο από λίγους γεωργούς είναι ανάξια λόγου.
- Τα σιτηρά, τα σύκα και τα φραγόσυκα προορίζονταν για αυτοκατανάλωση. Τα λαχανικά για εμπόριο.
- Σήμερα εξακολουθούν οι ίδιες καλλιέργειες, που όπως είπαμε είναι ελάχιστες. Αντί των σιτηρών καλλιεργούν σήμερα διάφορα κτηνοτροφικά φυτά.
- Όχι
- Όχι
- Όχι
- Δεν υπάρχουν τέτοιοι κληροι.
- Για να δώσουμε απάντηση και στα δύο παραπάνω ερωτήματα, σημειώνουμε ότι ένας γεωργικός κληρος δεν υπερβαίνει τα 100 με 200 τ.μ.
- Αντίθετα με τη γεωργία, που προαναφέραμε, η ποιμενική παρουσίαζε μια καλή απασχόληση μερικών οικογενειών με τα ονομαστά (καλής ποιότητας) προϊόντα της, τυρί, καλό βούτυρο αρίστης ποιότητας, κρέας. Ο αριθμός των γιδοπροβάτων που εκτρέφονταν τότε ήταν γύρω στα 3.500 κεφάλια.
- Η οικόσιτη κτηνοτροφία υπήρχε ανέκαθεν στο νησί. Μια κατσίκα και μερίκα πουλερικά ήταν απαραίτητα σε κάθε νοικοκυριό για αυτοσυντήρηση. Το 50% των οικογενειών είχαν οικόσιτη κτηνοτροφία.
- Όχι
- Πριν από το 1940 μια μερίδα των κατοίκων του νησιού ασχολούντο κυρίως με την αλιεία.Τα μέσα όμως που διέθεταν τότε οι ψαράδες μας ήταν τέτοια, που καθιστούσαν το επάγγελμα του ψαρά πολύ φτωχό.Αντίθετα οι ψαράδες μας σήμερα,με τα σύγχρονα πλοιάριά τους,με τα δίκτυα τους και με τα άλλα μέσα που διαθέτουν,κερδίζουν αρκετά χρήματα
- Παλαιότερα στο νησί υπήρχαν οι παρακάτω βιοτεχνίες: α) Βιοτεχνία παρασκευής χαλβάδων,ταχινιού και λουκουμιών β) επεξεργασίας δερμάτων γ) ζαχαροπλαστ ικής δ) οινοπνευματωδών ποτών ε) Βιοτεχνίες ραπτικής και κεντήματος
- Από τις παραπάνω βιοτεχνίες εξακολουθούν να λειτουργούν σήμερα η πρώτη η τρίτη και η Πέμπτη
- Παλαιότερα στη Σύμη από του έτους 1832 υπήρχαν οι Δημογεροντίες.Οι Δημογέροντες εκλέγονταν με ψηφοφορία.Ο Νόμος περί εκλογής των έχει ως εξής: "Έκαστον χωρίον και εκάστη κωμόπολις πρέπει να εκλέγη Δημογέροντας αναλόγως με την ποσότητα των οικογενειών,τα μεν δηλαδή μέχρι των εκατόν οικογενειών ένα,τα δε μέχρι των διακοσίων δύο,τα δε μέχρι των τριακοσίων τρείς και τα μέχρι των τερρακοσίων τέσσαρας.Όσα δε έχουσι περισσοτέρας των τετρακοσίων να μη εκλέγωσι περισσοτέρους των τεσσάρων". Στο νησί οι Δημογέροντες αποτελούντο από δύο Δημάρχους και δώδεκα Συμβούλους.Ο πρώτος Δήμαρχος είχε την ευθύνη όλης της διοικητικής και διπλωματικής υπηρεσίας του Δήμου και ο δεύτερος τη διαχείριση του Ταμείου.Από τους δώδεκα Συμβούλους οι δύο πρώτοι έπαιρναν το αξίωμα του Σφραγιδοφύλακα,επειδή μαζί με το δεύτερο δήμαρχο φύλαγαν τη μεγάλη σφραγίδα του Δήμου που έφερε το όνομα "μαχτού" .Υπήρχε η αντίληψη στο λαό ότι, αν αρπάζετο αυτή από τον κατακτητή τότε θα εχάνοντο τα προνόμια που είχε παραχωρήσει στο νησί η Τουρκική Κυβέρνηση με Σουλτανικά φιρμάνια.Για το λόγο αυτό τη φύλαγαν τρείς,που καθένας έπαιρνε και ένα τμήμα της.
- Επειδή το νησί ήταν μικρό και άγονο οι Συμαίοι είχαν εξασφαλίσει από την εποχή που ζούσαν κάτω από την προστατευτική σκέπη των Βυζαντινών αυτοκρατόρων,το προνόμιο να είναι απαλλαγμένοι από τους φόρους και τις άλλες οικονομικές καταβολές,που υποβάλλονταν τα άλλα τμήματα της Αυτοκρατορίας. Το προνόμιο αυτό,για τους ίδιους λόγους,το αναγνώρισαν και το διατήρησαν και οι ξένοι κυρίαρχοι του νησιού,οι Ιωαννίτες Ιππότες πρώτα και οι Τούρκοι έπειτα.
- Παλαιότερα οι κάτοικοι του νησιού χωρίζονταν σε τάξεις ανάλογα με το επάγγελμα τους.'Ετσι διακρίνουμε την τάξη των ναυτικών,την τάξη των εμπόρων κ.λ.π·Η πλουσιότερη και αριστοκρατική τάξη ήταν η τάξη των εμπόρων,που κέρδιζε πολλά χρήματα από το εμπόριο,που άκμαζε τότε στο νησί·Διακριτικά γνωρίσματα είχαν επίσης οι ναυτικοί,που φορούσαν τα ακριβά ρούχα,που έφερναν από το εξωτερικό
- Η προσωπική εργασία, που και σήμερα υπάρχει στο νησί, ήταν συνηθισμένη από τα παλιά. Από προφορικές μαρτυρίες ανθρώπων βγαίνει το συμπέρασμα ότι, τα περισσότερα μονύδρια,εξωκκλήσια και παρεκκλήσια έγιναν και με τη συμβολή της προσωπικής εργασίας.Εξ άλλου η συντήρηση πολλών εκκλησιαστικών χώρων σήμερα γίνεται με προσωπική εργασία. Στο χώρο της Κοινότητας, υπάρχουν πληροφορίες ότι, πολλά κοινοτικά έργα έγιναν με προσωπική εργασία.
- Η συμμετοχή στην προσωπική εργασία για κοινοτικά ζητήματα ήταν υποχρεωτική μόνο στους άνδρες. Για άλλα ζητήματα όπως π.χ. κτίσιμο εκκλησίας,επισκευή Σχολείου κ.λ.π. ήταν προαιρετική και συμμετείχαν και γυναίκες.
- Αν κάποιος αρνιόταν να συμμετάσχει στην προσωπική εργασία πλήρωνε το αντίτιμο του στην κοινότητα.
- Το ερώτημα αυτό επειδή αναφέρεται κυρίως στις γεωργικές εργασίές έχει αρνητική απάντηση.
- Η αλληλοβοήθεια των κατοίκων ίσχυε στις παρακάτω περιιπτώσεις: 'Οταν καμιά φορά,ιδίως το χειμώνα,κινδύνευαν τα αραγμένα στο λιμάνι πλοία εξαιτίας ξαφνικής θαλασσοταραχής(Γραίγου),ξεσηκώνοντο όλοι οι κάτοικοι του νησιού για να προσφέρουν τη βοήθειά τους. Η αλληλοβοήθεια των κατοίκων ήταν πιο έκδηλη σε περιπτώσεις πυρκαϊάς ή άλλου ατυχήματος.
- Περισσότερο αναπτυγμένη ήταν μεταξύ των γυναικών. Αυτή παρατηρείτο σε γάμους,σε γιορτές ονομαστικές,σε πένθη και προπαντός κατά: τις θρησκευτικές εορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα.Για να κάμουν τα γλυκίσματα που συνήθιζαν στο νησί πήγαιναν εναλλάξ στα σπίτια και βοηθούσαν
- Μιαν οικογένεια αποτελούσαν τα εξής μέλη: ο άντρας,η γυναίκα,τα παιδιά και το πολύ οι γονείς του άντρα ή της γυναίκας ή κανένας ανύπαντρος αδελφός του άντρα ή της γυναίκας.
- Αφέντη-μπαμπά μάνα-μαμά
- Πάππου
- Μάμμη-γιαγιά
- Πάππου
- Μάμμη-γιαγιά
- Ο παππούς προσφωνούσε τα εγγόνια του με το χαϊδευτικό βαφτιστικό όνομα
- Η γιαγιά το ίδιο
- Με το βαφτιστικό τους όνομα
- Με τα ονόματά τους
- Ναι
- Ναι
- Με τα χαϊδευτικά βαφτιστικά τους ονόματα
- Μπάρμπα - θείε
- Θεία - θειά
- Μπάρμπα - θείε, θειά - θεία
- Με τα βαφτιστικά τους ονόματα.
- Με τα βαφτιστικά τους ονόματα.Πολλές φορές όμως προτάσσανε τις λέξεις μωρή-βρε π.χ. μωρή Ελένη,βρε Γιώργο.Οι λέξεις αυτές δεν είχανε παρεξηγήσιμη σημασία,αλλά ήταν χαϊδευτικά προτακτικά π.χ. "μωρή Ελένη να σου πω τι είδα στο γιαλό που πήγα".
- Ναι
- Παραπαίδια
- Διμέλια
- Συμπέθερε - συμπεθέρα
- Μπαμπά
- Μαμά
- Κουνιάδος - κουνιάδα
- Μπαμπά
- Μαμά
- Κουνιάδος - κουνιάδα
- Γαμπρέ
- Γαμπρέ
- Γαμπρέ
- Νύφη
- Νύφη
- Γυναίκα-άντρα
- Το πρωτότοκο παίδι έπαιρνε υποχρεωτικά το όνομα του παππού από τον πατέρα,αν ήταν αγόρι και το όνομα της γιαγιάς από τον πατέρα,αν ήταν κορίτσι. Το δεύτερο παιδί,αν ηταν αγόρι,έπαιρνε το όνομα του παππού από την μητέρα και αν ήταν κορίτσι το όνομα της γιαγιάς από τη μητέρα. Με τον ίδιο τρόπο έπαιρναν τα ονόματα και τ' άλλα παιδιά.Μπορούσε ακόμα ένα παιδί να πάρει το όνομα ενός Αγίου,εφόσον ήταν τάξιμο,όπως έλεγαν.Ο νονός δεν είχε δικαίωμα να δώσει όποιο όνομα ήθελε ο ίδιος.
- Οι άντρες ασχολούντο με το επάγγελμά τους για να κερδίσουν τα μέσα συντήρησης της οικογένειας. Οι γυναίκες δεν ασχολούντο με επαγγελματικές δουλειές εκτός από τις δουλειές του σπιτιού και την ανατροφή των παιδιών. Ακόμα οι γυναίκες μπορούσαν να κουβαλούν ξύλα,νερό η ακόμη να φροντίζουν τα οικόσιτα ζώα
- Όσες οικογένειες είχαν ένα ή και δύο περιβόλια 100-150 τ.μ. με λίγα δέντρα,συκιές,φραγκοσυκιές,κληματαριές κ.τ.λ. την περιποίηση τους αναλάμβαναν οι γυναίκες
- Οι γυναίκες των κτηνοτρόφων βοηθούσαν τους άντρες των σε ελαφρές κτηνοτροφικές δουλειές,όπως π.χ.στη συλλογή ζωοτροφών,στην εξαγωγή των κτηνοτροφικών προϊόντων,βαρέλισμα για την εξαγωγή τυριού,βουτύρου κ.λ.π., καθώς και σε κάθε δουλειά που ήταν κοντά στο σπίτι. Οι άντρες είχαν την επίβλεψη των ζώων στη βοσκή.
- Σχεδόν καμία.
- Στις βιοτεχνίες της ραπτικής και του κεντήματος συμμετείχαν οι γυναίκες.
- Ανδρικές δουλειές ήταν: του ναυτικού,του δύτη,του ψαρά,του εμπόρου,του ναυπηγού, του κτίστη, του μαραγκού, του παπουτσή κ. λ. π. Και για να γίνει πιο σαφής η απάντηση σημειώνουμε ότι,την εποχή εκείνη η γυναίκα δεν αναλάμβανε υπεύθυνες δούλειές. Ήταν προορισμέμη μόνο για το σπίτι. Ή μπορούσε να βοηθάει τον άντρα της σε ελαφρές δουλειές.
- Τ'αγόρια από 12-14 χρονών έμπαιναν στο επάγγελμά τους χωρίς αμοιβή στην αρχή για ένα μικρό χρονικό διάστημα.Τα κορίτσια από την ίδια ηλικία σχεδόν πήγαιναν στις μοδίστρες και στις κεντήτριες για να μάθουν να ράβουν και να κεντούν,έστω και τα στοιχειώδη,και ύστερα άρχιζαν τις δουλειές του σπιτιού.
- Στο ζήτημα του γάμου το "ΒΕΤΟ" είχαν πάντοτε οι γονείς. Ο γάμος βασιζόταν πιότερο πάνω σε ορισμένα βασικά συμφέροντα της ιδιοκτησίας και της προικας. Πρώτα έπρεπε ν'αποκατασταθούν τα κορίτσια και μετά τα αγόρια. Αν ήταν πολυμελής οικογένεια έπρεπε να παντρευτούν τουλάχιστον τα πρώτα δύο κορίτσια,ύστερα το μεγάλο αγόρι κ.λ.π.
- Οι γονείς φρόντιζαν να παντρέψουν τα παιδιά τους σε μικρή ηλικία για να κάμουν παιδιά και να τα βρουν στα γερατειά τους. Πολλές φορές η νύφη ήταν 15-14- χρονών και ο γαμπρός το πολύ 20 χρονών. Συνηθισμένο δεν ήτανε να είναι η γυναίκα μεγαλύτερη από τον άντρα,επιτρεπτό όμως ήτανε.
- Μεγάλη προσοχή έδιναν οι γονείς στην πατρίδα του γαμπρού και της νύφης. 'Επρεπε το νέο αντρόγυνο να ήταν βέροι συμιακοί από "πάππον προς πάππου".
- Το νέο ζευγάρι μετά το γάμο εγκαθίστατο σ'ένα σπίτι,που αποτελούσε προίκα της νύφης.
- Όχι. Ο καθένας είχε και το δικό του σπίτι με ξεχωριστό νοικοκυριό, που αποτελούσε την προίκα της νύφης.
- Όχι.Την περιουσία τ'αδέλφια, τη μοίραζαν μετά το γάμο.
- Τα αδέλφια χώριζαν μετά το γάμο. Ο καθένας αποτελούσε ξεχωριστό νοικοκυριό,αφού είχε προηγηθεί και το μοίρασμα της πατρικής περιουσίας. Η παροιμία "πάντρεψα την κόρη μου γειτόνισσα την κάνω " δίνει την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα.
- Όταν όλα τα παιδιά άνοιγαν δικό τους σπιτικό, οι γονείς πήγαιναν με όποιο παιδί ήθελαν. Συνήθως πήγαιναν στο σπιτικό της κόρης.
- Σύμφωνα με τη συνήθεια του τόπου για να παντρευτεί το κορίτσι έπρεπε να έχει το σπίτι της και τα καλά της. 'Ετσι μπορούμε να πούμε ότι όλοι οι γάμοι γινόντουσαν με σώγαμπρους.
- Μπορούσε ένας νέος να είχε περιουσία δική του, αλλά ζητούσε και από τη νύφη την προίκα της. Μάλιστα όσο πιο μεγάλη περιουσία είχε ο γαμπρός τόσο μεγαλύτερες απαιτήσεις είχε από τη νύφη σχετικά με την προίκα.
- Όταν μια οικογένεια είχε δύο ή τρία κορίτσια φρόντιζε ο πατέρας και τ' αδέλφια να κάμουν την προίκα των κοριτσιών για να τα αποκαταστήσουν. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν παντρεύονταν πρώτα τ'αγόρια, αν δεν αποκαταστούσαν τα κορίτσια.
- Πριν να γίνει ο γάμος υπογράφετο στο σπίτι του Επιτρόπου ο "τεσκερές", δηλαδή το προικοσύμφωνο, όπου ο πατέρας του κοριτσιού έδινε ένα μέρος από την περιουσία του στην κόρη του. Από την ημέρα εκείνη επισημοποιείτο και ο αρραβώνας.
- Πάντα ο γαμπρός διατηρούσε το δικό του επώνυμο και τα παιδιά του έπαιρναν το επώνυμο του.
- Δεν μπορούσαν δύο άτομα να παντρευτούν αν είχαν βαθμό συγγένειας Α-Β-Γ. Ο γάμος επιτρεπόταν από τα τρίτα εξαδέλφια. Σπάνιες ήταν οι περιπτώσεις γάμων με πρώτα εξαδέλφια.
- Στα δεύτερα εξαδέλφια δεν επιτρεπόταν ο γάμος.
- Δύο άτομα μπορούσαν να παντρευτούν με κοινό επώνυμο,εφόσον δεν είχαν συγγένεια.
- Περιπτώσεις διαζυγίων είχαμε από εγκατάλειψη του άνδρα,λόγω εγκαταστάσεώς του στο εξωτερικό.
- Συνήθως στεφάνωνε το ζευγάρι ο νονός του γαμπρού.
- Το πρώτο παιδί ή και τα υπόλοιπα παιδιά τα βάφτιζαν συνήθως στενοί συγγενείς του γαμπρού ή της νύφης.
- Προτιμούσαν το συγγενή ή τον πλούσιο ή τον κοινωνικά ανώτερο.
- Απαγορευόταν ο γάμος.
- Όχι. Τα παιδιά αυτά ονομάζονταν καλαδέλφια.
- Περιπτώσεις αδελφοποιΐας δεν είχαμε εκτός από περιπτώσεις συμφιλίωσης με ισχυρούς δεσμούς.
- Ο θεσμός της προίκας υπήρχε ανέκαθεν στο νησί. Μπορούσε όμως και ένα κορίτσι να παντρευτεί χωρίς προίκα,όταν ο γαμπρός ήταν σύμφωνος μ'αυτό.
- Όταν επρόκειτο να επισημοποιηθεί ο αρραβώνας πήγαιναν ο γαμπρός, η νύφη, οι γονείς τους, οι θείοι και άλλοι στενοί συγγενείς στο σπίτι του Αρχιερατικού Επιτρόπου και συνέτασσαν το προικοσύμφωνο,που αλλιώς λεγόταν τεσκερές.Σ'αυτό αναγράφονταν όσα οι γονείς προικοδοτούσαν στην κόρη τους,από λεφτά, περιβόλια, σπίτια, έπιπλα, ρουχισμό, χρειώδη της κουζίνας κ.λ.π.
- Όχι
- Το προικοσύμφωνο συνέτασσε ο Αρχιερατικός Επίτροπος και το υπέγραφαν οι γονείς της νύφης και δύο μάρτυρες.
- Εκτός από τα είδη οικοσκευής και το ρουχισμό έπαιρνε ένα κορίτσι ως προίκα χρήματα γύρω στα 1.000 με 1.500 γρόσια της εποχής εκείνης, σπίτι επιπλωμένο συνήθως στο χωριό, χωράφια, περιβόλια, δέντρα, ζώαγκαΐκια κ.λ.π.
- Όλα τα κορίτσια μιας οικογένειας έπαιρναν προίκα, που αυτή εξαρτάτο από τις απαιτήσεις του γαμπρού. Η πρωτότοκη κόρη έπαιρνε κατ' έθιμο το πατρικό σπίτι. Μπορούσε όμως ένα κορίτσι να παντρευτεί και χωρίς προίκα, εφόσον ο γαμπρός δε ζητούσε.
- Μπορούσε ένα κορίτσι να πάρει ως προίκα όλη την πατρική περιουσία, εφόσον ο γαμπρός τη ζητούσε. Στην περίπτωση αυτή ο πατέρας έβαζε τα δυνατά του ώστε ν'αποκαταστήσει και τα άλλα του παιδιά.
- Η προίκα της μητέρας μεταβιβαζόταν ως προίκα στις κόρες της. Σε περίπτωση που η γυναίκα αποκτούσε μόνο γιούς, μοιραζόντουσαν οι γιοι την προίκα της μητέρας.
- Ήταν συνήθεια του τόπου και οι αδελφοί να συνεισφέρουν στην προίκιση των κοριτσιών. Συνέβαινε μάλιστα κάποτε να παντρεύονται πρώτα τ'αγόρια και την προίκα που έπαιρναν να τη μεταβιβάζουν στις αδελφές.
- Μπορούσε η γυναίκα, που έπαιρνε προίκα, να ζητήσει κληρονομικό μερίδιο, αν δεν είχε αδελφούς·Αλλιώς αυτό εξαρτάτο από τη διαθήκη του πατέρα.
- Παρέμενε στον άνδρα, εφόσον ο άνδρας δεν έκανε δεύτερο γάμο.
- Όχι
- Η μεταβίβαση της πατρικής περιουσίας στ' αγόρια γινόταν τις περισσότερες φορές με τη διαθήκη του πατέρα, που ίσχυε μετά θάνατο. Μπορούσαν όμως να πάρουν το μερίδιο τους τ' αγόρια αμέσως μετά το γάμο.
- Ολα τα παιδιά της οικογένειας κληρονομούσαν την περιουσία του πατέρα Τα μερίδια εξαρτώντο από την προσφορά και την εργατικότητα των αγοριών. Συνήθως ο πρωτότοκος κληρονομούσε μεγαλύτερο μερίδιο.
- Το μερίδιο των κοριτσιών ήταν πάντοτε μεγαλύτερο από το μερίδιο των αγοριών.Αυτό εξαρτάτο και από τις απαιτήσεις του γαμπρού.
- Η μεταβίβαση της περιουσίας γινόταν με διαθήκη.
- Το μοίρασμα της κληρονομιάς με λαχνό γινόταν τότε μόνο που τα μερίδια ήταν περίπου ίσα,π.χ. δύο συνεχόμενες κατοικίες με τα ίδια δωμάτια ή δύο χωράφια ίσης έκτασης κ.λ.π.
- Αν πέθαινε πρώτα ο σύζυγος και δεν υπήρχε διαθήκη,κληρονομούσε η γυναίκα μέρος της περιουσίας και τα παιδιά το υπόλοιπο.
- Ένα ζευγάρι υιοθετούσε ένα παιδί συνήθως αν δεν είχε καθόλου παιδιά
- Στην υιοθεσία προτιμούσαν τα ορφανά ή και παιδιά μακρινών συγγενών.
- Ένα υιοθετημένο παιδί είχε τα ίδια δικαιώματα με τα κανονικά παιδιά.
